ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ Νο 6

«Μη παίζετε εν ου, παικτοίς»

ΜΙΑ χαρακτηριστική περίπτωση θεϊκής τιμωρίας σε ανάξιο ιερέα μάς διηγείται ο Παλλάδιος στο Λαυσαϊκό:
Επισκέφθηκα κάποτε τον άγιο Μακάριο τον Αλεξανδρινό. 'Έξω από Το κελί του βρήκα νά κείτεται ο πρεσβύτερος ενός χωριού.
Το κεφάλι του ήταν όλο φαγωμένο από τον καρκίνο.
Φαινόταν ακόμα και το κόκαλο της κορυφής. Είχε έρθει στον όσιο για νά τον θεραπεύσει, μα εκείνος δεν ήθελε να τον δει.
τον πλησιάζω τότε και του λέω:
Σε παρακαλώ, λυπήσου αυτόν τον άνθρωπο και δώσε του κάποιον απάντηση.
Είναι ανάξιος νά γιατρευτεί, μου απαντά ο αββάς. Τού έχει στείλει ο Θεός τιμωρία, επειδή, ενώ πόρνευε, λειτουργούσε.
Αν όμως επιθυμείς νά γιατρευτεί, πείσε τον ν' απέχει από τη θεία λειτουργία. Τότε ο Θεός θα τον ελεήσει.
Πλησίασα αμέσως τον άρρωστο ιερέα, μίλησα μαζί του κι εκείνος μου υποσχέθηκε με όρκο που θα έπαυε να ιερουργεί.
Τότε τον δέχτηκε ο όσιος και του είπε
Πιστεύεις ότι υπάρχει Θεός; Πιστεύω. Μήπως κατάφερες νά παίξεις μαζί Του; Όχι. Αν λοιπόν αναγνωρίζεις την αμαρτία σου
και την τιμωρία πού σου έδωσε γι' αυτήν ο Θεός, φρόντισε νά διορθωθείς.
Αμέσως ο ένοχος εξομολογήθηκε την αμαρτία του και υποσχέθηκε πώς δεν θα την ξανάκανε ούτε. Θα λειτουργούσε πια, αλλά θα επέστρεφε στην τάξη των λαϊκών.
Τότε ο όσιος ακούμπησε πάνω του Το χέρι, τον θεράπευσε και τον άφησε νά φύγει για την πατρίδα του".

Ό αετός

ΟΤΑΝ στη Σκήτη τελούσαν τη θεία ευχαριστία, το άγιο Πνεύμα κατέ6αινε σαν αετός πάνω στην προσφορά, αλλά κανείς άλλος δεν το έβλεπε έκτός από τούς κληρικούς. μία μέρα ένας μοναχός ζήτησε κάποια εξυπηρέτηση από τον διάκονο, μα εκείνος του μίλησε απότομα:
Δεν ευκαιρώ τώρα, πήγαινε!
'Όταν λοιπόν την επόμενη φορά λειτουργούσαν, δεν είδε κανείς από τούς κληρικούς νά κατεβαίνει ο αετός ατή συνηθισμένη του ώρα. Τότε ο πρεσβύτερος απευθύνεται στον διάκονο και του λέει:
Τι συμβαίνει; Γιατί ο αετός δεν εμφανίστηκε σήμερα; για νά συμβεί αυτό, η εγώ είμαι ο φταίχτης η εσύ.
Κάθισε λίγο στην άκρη, κι αν κατεβεί τώρα πού θα λείπεις εσύ από το θυσιαστήριο, σημαίνει πώς εσύ είσαι ο φταίχτης αλλιώς θα είμαι εγώ.
Μόλις απομακρύνθηκε ο διάκονος, αμέσως Φτερούγισε ο αετός πάνω από την άγία τράπεζα! Μετά τη θεία λειτουργία ρωτάει ο πρεσβύτερος τον διάκονο:
για πες μου, Τι έκανες; δεν θυμάμαι ν' αμάρτησα σε κάτι, απάντησε
Εκείνος, εκτός από τούτο: 'Ένας αδελφός ήρθε και μου ζήτησε μία χάρη, κι εγώ του είπα πώς δεν ευκαιρώ. .
Σίγουρα αυτός εΙναι ο λόγος πού δεν κατέβηκε ο αετός, απάντησε ο πρεσβύτερος, επειδή λύπησες τον αδελφό.
'Έφυγε τότε ο διάκονος και πήγε νά βάλει μετάνοια στον αδελφό και νά ζητήσει συγγνώμη.

Οι δύο χήρες


ΕΝΑΣ επίσκοπος πληροφορήθηκε για δύο χριστιανές χήρες πώς δεν ζούσαν με σωφροσύνη.
Παρακάλεσε τότε Το Θεό νά τον πληροφορήσει κι 'Εκείνος για Το θέμα αυτό, ώστε ν' αποφασίσει ύστερα Τι θα κάνει.
Πραγματικά, ο Θεός χάρισε στο δούλο Του ό,τι του ζήτησε. στη διάρκεια της θείας λειτουργίας, την ώρα πού κοινωνούσαν οι πιστοί, έβλεπε ο επίσκοπος στο πρόσωπο του καθενός τις αμαρτίες πού είχε διαπράξει και τον βασάνιζαν.
Μερικά πρόσωπα φαίνονταν σαν βαμμένα με καπνιά." Άλλα έμοιαζαν ολότελα καμένα, με μάτια ματωμένα και φλογισμένα.
Προσέρχονταν όμως και χριστιανοί, πού είχαν την όψη λαμπρή και τα ρούχα κατάλευκα.
Όταν κοινωνούσαν οι πρώτοι, τούς έβλεπε νά κυκλώνονται από φλόγες και νά καίγονται. '
Αντίθετα, στους άλλους ο Μαργαρίτης πού έπαιρναν γινόταν δυνατό Φως, πού τύλιγε με τη λάμψη του όλο τους το σώμα.
Μετά τούς άνδρες άρχισε ο επίσκοπος νά μεταδίδει τα τίμια Δώρα στις γυναίκες. και σ' αυτές παρατηρούσε τις ίδιες εικόνες.
Άλλα πρόσωπα φαίνονταν μαύρα, άλλα κατακόκκινα σαν αίμα, άλλα Φλογισμένα κι άλλα κατάλευκα.
Κάποια στιγμή πλησίασαν για νά μεταλάβουν και οι δύο εκείνες κακόφημες χήρες.
Τις βλέπει τότε νά είναι ντυμένες με κατάλευκα φορέματα και νά έχουν πρόσωπα λαμπρά και σεμνά. "Όταν κοινώνησαν τα
άχραντα Μυστήρια, τις είδε νά περιλούζονται μ' ένα εκθαμβωτικό Φως. '
Τελείωσε ή λειτουργία και ο επίσκοπος άρχισε πάλι νά προσεύχεται, ζητώντας από Το Θεό την εξήγηση των αποκαλύψεων Παρουσιάζεται τότε μπροστά του ένας άγιος άγγελος.
Άραγε είναι αληθινά ή ψεύτικα όσα λέει ο κόσμος για τις δύο εκείνες γυναίκες; τον ρωτάει ο επίσκοπος.
Ναι, ειναι ο αληθινά.
Γιατί όμως όταν κοινωνούσαν είχαν τα πρόσωπα λαμπρά, φορούσαν κατάλευκα φορέματα και αστραποβολούσαν μέσα σ' εκθαμβωτικό φως;
αυτό συνέβη γιατί οι γυναίκες συναισθάνθηκαν την αμαρτωλή ζωή τους, μετανόησαν με
δάκρυα, στεναγμούς, ελεημοσύνη και εξομολόγηση και υποσχέθηκαν νά μην ξαναπέσουν στις ίδιες αμαρτίες.
'Έτσι ο Θεός τις συγχώρησε, κι από τότε ζουν με σωφροσύνη και ευσέβεια.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 29/7/2012

ΑΠΌΣΤΟΛΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ῾Ρωμ. ιε´ 1-7

ΚΕΙΜΕΝΟ

Ἀδελφοί, ὀφείλομεν ἡμεῖς οἱ δυνατοὶ τὰ ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων βαστάζειν, καὶ μὴ ἑαυτοῖς ἀρέσκειν. ῞Εκαστος γὰρ ἡμῶν τῷ πλησίον ἀρεσκέτω εἰς τὸ ἀγαθὸν πρὸς οἰκοδομήν· καὶ γὰρ ὁ Χριστὸς οὐχ ἑαυτῷ ἤρεσεν, ἀλλὰ καθὼς γέγραπται, «Οἱ ὀνειδισμοὶ τῶν ὀνειδιζόντων σε ἐπέπεσον ἐπ᾿ ἐμέ». ῞Οσα γὰρ προεγράφη, εἰς τὴν ἡμετέραν διδασκαλίαν προεγράφη, ἵνα διὰ τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως τῶν γραφῶν τὴν ἐλπίδα ἔχωμεν. ῾Ο δὲ Θεὸς τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως δῴη ὑμῖν τὸ αὐτὸ φρονεῖν ἐν ἀλλήλοις κατὰ Χριστὸν ᾿Ιησοῦν, ἵνα ὁμοθυμαδὸν ἐν ἑνὶ στόματι δοξάζητε τὸν Θεὸν καὶ πατέρα τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. Διὸ προσλαμβάνεσθε ἀλλήλους, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς προσελάβετο ὑμᾶς εἰς δόξαν Θεοῦ.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Αδελφοί, ὅσοι ἔχουμε δυνατὴ πίστη, ὀφείλουμε νὰ ἀνεχόμαστε τὶς ἀδυναμίες αὐτῶν ποὺ ἔχουν ἀδύναμη πίστη, καὶ νὰ μὴν κάνουμε ὅ,τι ἀρέσει σ’ ἐμᾶς. ῾Η συμπεριφορὰ τοῦ καθενός μας νὰ εἶναι ἀρεστὴ στὸν πλησίον, ὥστε νὰ τὸν βοηθάει νὰ προκόβει στὸ ἀγαθὸ κι ἔτσι νὰ συντελεῖ στὴν οἰκοδομὴ τῆς ἐκκλησίας. ῎Αλλωστε, κι ὁ Χριστὸς δὲν ἔζησε γιὰ νὰ εὐαρεστήσει τὸν ἑαυτό του, ἀλλά, ὅπως λέει ἡ Γραφή, οἱ ὕβρεις ὅσων σ’ ἔβριζαν, Θεέ, ἔπεσαν πάνω μου. Νὰ ξέρετε ὅτι ὅσα γράφτηκαν στὶς Γραφές, ἔχουν γραφτεῖ γιὰ νὰ μᾶς διδάσκουν. ῎Ετσι, μὲ τὴν ὑπομονὴ καὶ τὴν ἐνθάρρυνση ποὺ δίνει ἡ Γραφή, θὰ στηριχτεῖ ἡ ἐλπίδα μας. Εἴθε ὁ Θεός, ποὺ χαρίζει τὴν ὑπομονὴ καὶ τὴν ἐνθάρρυνση, νὰ σᾶς δώσει τὴν ὁμόνοια σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. ῎Ετσι, ὅλοι μαζὶ μὲ μιὰ φωνὴ θὰ δοξάζετε τὸν Θεό, τὸν Πατέρα τοῦ Κυρίου μας ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. Νὰ δέχεστε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, ὅπως δέχτηκε κι ἐσᾶς ὁ Χριστός, γιὰ νὰ δοξάζεται ὁ Θεός.

 

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ  ΚΥΡΙΑΚΗΣ Μτθ. ιδ´ 14-22

ΚΕΙΜΕΝΟ

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, εἶδεν ὁ ᾿Ιησοῦς πολὺν ὄχλον, καὶ ἐσπλαγχνίσθη ἐπ᾿ αὐτοῖς καὶ ἐθεράπευσε τοὺς ἀρρώστους αὐτῶν. ᾿Οψίας δὲ γενομένης προσῆλθον αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· ῎Ερημός ἐστιν ὁ τόπος καὶ ἡ ὥρα ἤδη παρῆλθεν· ἀπόλυσον τοὺς ὄ-χλους, ἵνα ἀπελθόντες εἰς τὰς κώμας ἀγοράσωσιν ἑαυτοῖς βρώματα. ῾Ο δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· Οὐ χρείαν ἔχουσιν ἀπελθεῖν· δότε αὐτοῖς ὑμεῖς φαγεῖν. Οἱ δὲ λέγουσιν αὐτῷ· Οὐκ ἔχομεν ὧδε εἰ μὴ πέντε ἄρτους καὶ δύο ἰχθύας. ῾Ο δὲ εἶπε· Φέρετέ μοι αὐτοὺς ὧδε. Καὶ κελεύσας τοὺς ὄχλους ἀνακλιθῆναι ἐπὶ τοὺς χόρτους, λαβὼν τοὺς πέντε ἄρτους καὶ τοὺς δύο ἰχθύας, ἀναβλέψας εἰς τὸν οὐρανὸν εὐλόγησε, καὶ κλάσας ἔδωκε τοῖς μαθηταῖς τοὺς ἄρτους, οἱ δὲ μαθηταὶ τοῖς ὄχλοις. Καὶ ἔφαγον πάντες καὶ ἐχορτάσθησαν, καὶ ἦραν τὸ περισσεῦον τῶν κλασμάτων δώδεκα κοφίνους πλήρεις. Οἱ δὲ ἐσθίοντες ἦσαν ἄνδρες ὡσεὶ πεντακισχίλιοι χωρὶς γυναικῶν καὶ παιδίων. Καὶ εὐθέως ἠνάγκασεν ὁ ᾿Ιησοῦς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἐμβῆναι εἰς τὸ πλοῖον καὶ προάγειν αὐτὸν εἰς τὸ πέραν, ἕως οὗ ἀπολύσῃ τοὺς ὄχλους.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

      Εκεῖνο τὸν καιρό, ὁ ᾿Ιησοῦς εἶδε πολὺν κόσμο καὶ τοὺς σπλαχνίστηκε, καὶ γιάτρεψε τοὺς ἀρρώστους των.῞Οταν ἔπεσε τὸ δειλινό, τὸν πλησίασαν οἱ μαθητές του καὶ τοῦ εἶπαν· «῾Ο τόπος εἶναι ἐρημικός, καὶ ἡ ὥρα πιὰ περασμένη. Διῶξε τὸν κόσμο νὰ πᾶνε στὰ χωριὰ γιὰ ν᾿ ἀγοράσουν φαγητὰ νὰ φᾶνε». ῾Ο ᾿Ιησοῦς ὅμως τοὺς εἶπε· «Δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ φύγουν, δῶστε τους ἐσεῖς νὰ φᾶνε». «Δὲν ἔχουμε ἐδῶ παρὰ πέντε ψωμιὰ καὶ δύο ψάρια», τοῦ ἀπαντοῦν. «Φέρτε μοῦ τα ἐδῶ», τοὺς λέει. Κι ἀφοῦ πρόσταξε τὸν κόσμο νὰ καθίσει γιὰ φαγητὸ πάνω στὸ χορτάρι, πῆρε τὰ πέντε ψωμιὰ καὶ τὰ δύο ψάρια, ἔστρεψε τὸ βλέμμα του στὸν οὐρανό, τὰ εὐλόγησε, ἔκοψε τὰ ψωμιὰ σὲ κομμάτια καὶ τὰ ἔδωσε στοὺς μαθητές, καὶ οἱ μαθητὲς στὸ πλῆθος. ῎Εφαγαν ὅλοι καὶ χόρτασαν. Καὶ μάζεψαν τὰ περισσεύματα ἀπὸ τὰ κομμάτια, δώδεκα κοφίνια γεμᾶτα. Αὐτοὶ ποὺ ἔφαγαν ἦταν περίπου πέντε χιλιάδες ἄντρες, χωρὶς τὶς γυναῖκες καὶ τὰ παιδιά. ᾿Αμέσως ὕστερα ὁ ᾿Ιησοῦς ὑποχρέωσε τοὺς μαθητές του νὰ μποῦν στὸ καΐκι καὶ νὰ πᾶνε νὰ τὸν περιμένουν στὴν ἀπέναντι ὄχθη, ὡσότου αὐτὸς διαλύσει τὰ πλήθη.

ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΣΤΗ ΣΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ. Νο 5

Η καθαρτική θεία δύναμη

Ο ΑΒΒΑΣ Μάρκος ο Αιγύπτιος παρέμενε για τριάντα χρόνια έγκλειστος, χωρίς νά βγαίνει καθόλου από το κελί του. για χάρη του, ο πρεσβύτερος της Σκήτης πήγαινε έκεί και τελούσε τη θεία λειτουργία. .

Ο διάβολος, ενοχλημένος από την υπομονή και την αρετή του όσίου, θέλησε νά τον πειράξει. του έστειλε λοιπόν κάποιον δαιμονισμένο, πού του είπε:

Αββά, ο πρεσβύτερός σου βρωμάει από την αμαρτία. Γι' αυτό μην τον ξαναβάλεις στο κελί σου.

Όλοι, απάντησε ο όσιος, αφήνουν απ' έξω την ακαθαρσία. Εσύ μόνο Την έφερες μέσα. 

μην ξεχνάς τι λέει ή Γραφή: «Μ ή κρίνετε ίνα μη κριθείτε». Κι αν είναι ο πρεσβύτερός μου αμαρτωλός, ο Θεός θα τον σώσει.

Όταν ήρθε πάλι ο ιερέας, ο αββάς τον υποδέχθηκε με μεγάλη χαρά. 

Και ο Θεός, βλέποντας την ακακία του γέροντα, του έδειξε αποκαλυπτικό σημείο:

Ενώ ο ιερέας ετοιμαζόταν νά σταθεί μπροστά στην άγία τράπεζα για νά τελέσει τη θεία μυσταγωγία, άγγελος Κυρίου κατέβηκε κι έβαλε το χέρι του πάνω στο κεφάλι του από τη στιγμή εκείνη ο ιερέας έγινε σαν πύρινος στύλος.

'Έκπληκτος ο όσιος από το όραμα, άκουσε μία φωνή νά του λέει: 

"Γιατί θαυμάζεις, άνθρωπε; "Αν ένας επίγειος βασιλιάς δεν αφήνει νά εμφανίζονται ρυπαροί μπροστά του οι μεγιστάνες του, πολύ περισσότερο ή θεία δύναμη δεν θα καθαρίσει από κάθε ρύπο τούς λειτουργούς των άγίων μυστηρίων, όταν στέκονται μπροστά στο Βασιλιά της δόξας;"

Ό λειτουργός, αγωγός της χάριτος

ΣΧΕΤΙΚΟ περιστατικό είναι και το ακόλουθο:

'Ένας πρεσβύτερος επισκεπτόταν κάποιον έγκλειστο αναχωρητή στο ασκητήριό του και τελούσε εκεί τη θεία λειτουργία.

Κάποτε όμως ένας επισκέπτης συκοφάντησε τον πρεσβύτερο στον ασκητή μ' ένα σωρό κατηγορίες.

Ό ασκητής επηρεάστηκε κι ένιωσε αντιπάθεια για τον πρεσβύτερο. 'Όταν λοιπόν ήρθε νά λειτουργήσει, δεν του άνοιξε.

Αμέσως τότε ακούει ο αναχωρητής μία φωνή να του λέει: 'οι άνθρωποι μου αφήρεσαν Το δικαίωμα της κρίσεως.

Συγχρόνως ήρθε σε έκσταση και είδε το έξης όραμα:

Ένας λεπρός στεκόταν πάνω από ένα χρυσό πηγάδι και αντλούσε μ' ένα χρυσό κουβά πεντακάθαρο νερό. 'Ο αναχωρητής, αν και διψούσε, δίσταζε να πιει, επειδή το αντλούσε ο λεπρός.

Ακούει τότε μία δεύτερη φωνή νά του λέει: "Γιατί δεν πίνεις; δεν βλέπεις Τι δοχείο χρησιμοποιεί ο λεπρός; " Άλλωστε ο ίδιος Το αντλεί μόνο κι ύστερα Το αδειάζει" .'Όταν ο ασκητής συνήλθε, κατάλαβε τη σημασία του οράματος, κι αφού κάλεσε τον πρεσβύτερο, τον παρακάλεσε νά τελέσει τη θεία λειτουργία όπως πάντα.

Φωτεινά και κατάμαυρα πρόσωπα

ΣΧΕΤΙΚΑ με την προετοιμασία για την προσέλευση ατό μυστήριο της θείας ευχαριστίας διαβάζουμε στο Γεροντικό το έξης:

'Ένας άγιος επίσκοπος, όταν έβγαινε στην ωραία πύλη για νά κοινωνήσει το λαό, έβλεπε νά πλησιάζουν μερικοί με κατάμαυρο πρόσωπο ή με εξογκωμένα μάτια. Αυτοί, μόλις έπαιρναν τα άχραντα Μυστήρια, καίγονταν.

Άλλοι όμως πλησίαζαν με ολόλευκα φορέματα και φωτεινό πρόσωπο, κι έπαιρναν Το Σώμα του Κυρίου με προσοχή κι ευλάβεια. 

Αυτούς ή θεία Κοινωνία τούς λάμπρυνε περισσότερο.

'0 επίσκοπος παρακάλεσε Το Θεό νά του εξηγήσει αυτό Το μυστήριο. Τότε άγγελος Κυρίου παρουσιάστηκε και του είπε:

Όσοι κοινωνούν με λαμπρό πρόσωπο και λευκή στολή, είναι αγνοί και καθαροί, δίκαιοι και σπλαχνικοί.

Αυτοί πλησιάζουν με καθαρή συνείδηση, γι' αυτό τούς επισκιάζει ή θεία χάρη. 

Αντίθετα, όσοι φαίνονται κατάμαυροι, είναι βυθισμένοι ατή λάσπη των σαρκικών επιθυμιών. 

Όσοι έχουν ερεθισμένα κι εξογκωμένα μάτια, είναι πονηροί και άδικοι, φθονεροί και άπληστοι.

Αυτοί όχι μόνο δεν ωφελούνται από τη θεία Κοινωνία, αλλά καταδικάζονται, γιατί τολμούν νά πλησιάσουν με ένοχη συνείδηση, χωρίς μετάνοια και προετοιμασία.

Από τότε ο ενάρετος επίσκοπος κήρυξε μετάνοια στο ποίμνιό του κι εμπόδιζε τούς ανάξιους από τη θεία Κοινωνία.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 22 ΙΟΥΛΙΟΥ 2012

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ:Ρωμ. ιε´ 1-7 


Κείμενο

Ἀδελφοί, ὀφείλομεν ἡμεῖς οἱ δυνατοὶ τὰ ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων βαστάζειν, καὶ μὴ ἑαυτοῖς ἀρέσκειν. ῞Εκαστος γὰρ ἡμῶν τῷ πλησίον ἀρεσκέτω εἰς τὸ ἀγαθὸν πρὸς οἰκοδομήν· καὶ γὰρ ὁ Χριστὸς οὐχ ἑαυτῷ ἤρεσεν, ἀλλὰ καθὼς γέγραπται, «Οἱ ὀνειδισμοὶ τῶν ὀνειδιζόντων σε ἐπέπεσον ἐπ᾿ ἐμέ». ῞Οσα γὰρ προεγράφη, εἰς τὴν ἡμετέραν διδασκαλίαν προεγράφη, ἵνα διὰ τῆςὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως τῶν γραφῶν τὴν ἐλπίδα ἔχωμεν. ῾Ο δὲ Θεὸς τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως δῴη ὑμῖν τὸ αὐτὸ φρονεῖν ἐν ἀλλήλοις κατὰ Χριστὸν ᾿Ιησοῦν, ἵνα ὁμοθυμαδὸν ἐν ἑνὶ στόματι δοξάζητε τὸν Θεὸν καὶ πατέρα τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. Διὸ προσλαμβάνεσθε ἀλλήλους, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς προσελάβετο ὑμᾶς εἰς δόξαν Θεοῦ.

Μετάφραση

Αδελφοί, ὅσοι ἔχουμε δυνατὴ πίστη, ὀφείλουμε νὰ ἀνεχόμαστε τὶς ἀδυναμίες αὐτῶν ποὺ ἔχουν ἀδύναμη πίστη, καὶ νὰ μὴν κάνουμε ὅ,τι ἀρέσει σ’ ἐμᾶς. ῾Η συμπεριφορὰ τοῦ καθενός μας νὰ εἶναι ἀρεστὴ στὸν πλησίον, ὥστε νὰ τὸν βοηθάει νὰ προκόβει στὸ ἀγαθὸ κι ἔτσι νὰ συντελεῖ στὴν οἰκοδομὴ τῆς ἐκκλησίας. ῎Αλλωστε, κι ὁ Χριστὸς δὲν ἔζησε γιὰ νὰ εὐαρεστήσει τὸν ἑαυτό του, ἀλλά, ὅπως λέει ἡ Γραφή, οἱ ὕβρεις ὅσων σ’ ἔβριζαν, Θεέ, ἔπεσαν πάνω μου. Νὰ ξέρετε ὅτι ὅσα γράφτηκαν στὶς Γραφές, ἔχουν γραφτεῖ γιὰ νὰ μᾶς διδάσκουν. ῎Ετσι, μὲ τὴν ὑπομονὴ καὶ τὴν ἐνθάρρυνση ποὺ δίνει ἡ Γραφή, θὰ στηριχτεῖ ἡ ἐλπίδα μας. Εἴθε ὁ Θεός, ποὺ χαρίζει τὴν ὑπομονὴ καὶ τὴν ἐνθάρρυνση, νὰ σᾶς δώσει τὴν ὁμόνοια σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. ῎Ετσι, ὅλοι μαζὶ μὲ μιὰ φωνὴ θὰ δοξάζετε τὸν Θεό, τὸν Πατέρα τοῦ Κυρίου μας ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. Νὰ δέχεστε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, ὅπως δέχτηκε κι ἐσᾶς ὁ Χριστός, γιὰ νὰ δοξάζεται ὁ Θεός.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ  ΚΥΡΙΑΚΗΣ:Μτθ. θ´ 27-35

Κείμενο

Τῶ καιρῷ ἐκείνῳ, παράγοντι τῷ ᾿Ιησοῦ ἠκολούθησαν αὐτῷ δύο τυφλοὶ κράζοντες καὶ λέγοντες· ᾿Ελέησον ἡμᾶς, υἱὲ Δαυΐδ. ᾿Ελθόντι δὲ εἰς τὴν οἰκίαν προσῆλθον αὐτῷ οἱ τυφλοί, καὶ λέγει αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς· Πιστεύετε ὅτι δύναμαι τοῦτο ποιῆσαι; Λέγουσιν αὐτῷ· Ναί, Κύριε. Τότε ἥψατο τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν λέγων· Κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν. Καὶ ἀνεῴχθησαν αὐτῶν οἱ ὀφθαλμοί· καὶ ἐνεβριμήσατο αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς λέγων· ῾Ορᾶτε μηδεὶς γινωσκέτω. Οἱ δὲ ἐξελθόντες διεφήμισαν αὐτὸν ἐν ὅλῃ τῇ γῇ ἐκείνῃ. Αὐτῶν δὲ ἐξερχομένων ἰδοὺ προσήνεγκαν αὐτῷ ἄνθρωπον κωφὸν δαιμονιζόμενον· καὶ ἐκβληθέντος τοῦ δαιμονίου ἐλάλησεν ὁ κωφός, καὶ ἐθαύμασαν οἱ ὄχλοι λέγοντες ὅτι οὐδέποτε ἐφάνη οὕτως ἐν τῷ ᾿Ισραήλ. Οἱ δὲ Φαρισαῖοι ἔλεγον· ᾿Εν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια. Καὶ περιῆγεν ὁ ᾿Ιησοῦς τὰς πόλεις πάσας καὶ τὰς κώμας διδάσκων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν καὶ κηρύσσων τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας καὶ θεραπεύων πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ.

Μετάφραση

Εκεῖνο τὸν καιρό, καθὼς προχωροῦσε ᾿Ιησοῦς, τὸν ἀκολούθησαν δύο τυφλοί, ποὺ φώναζαν κι ἔλεγαν· «Σπλαχνίσου μας, Υἱὲ τοῦ Δαβίδ!» Κι ὅταν ἔφτασε στὸ σπίτι, πῆγαν κοντά του οἱ τυφλοί, καὶ ὁ ᾿Ιησοῦς τοὺς λέει· «Πιστεύετε πὼς μπορῶ νὰ τὸ κάνω αὐτό;» Τοῦ λένε· «Ναί, Κύριε». Τότε ἄγγιξε τὰ μάτια τους καὶ εἶπε· «῞Οπως τὸ πιστεύετε νὰ σᾶς γίνει». Κι ἀνοίχτηκαν τὰ μάτια τους. Τότε ὁ ᾿Ιησοῦς τοὺς πρόσταξε λέγοντας· «Προσέξτε νὰ μὴν τὸ μάθει κανένας». Αὐτοὶ ὅμως, μόλις βγῆκαν ἔξω, διέδωσαν τὴ φήμη του σ᾿ ὅλη τὴν περιοχὴ ἐκείνη. ᾿Ενῶ ἔβγαιναν ἔξω οἱ δύο τυφλοί, τοῦ ἔφεραν ἕναν κωφάλαλο δαιμονισμένο. Μόλις ἔδιωξε τὸ δαιμόνιο, μίλησε ὁ κωφάλαλος. Κι ὁ κόσμος θαύμασε καὶ εἶπε· «Ποτὲ ὣς τώρα δὲν εἶδαν οἱ ᾿Ισραηλίτες τέτοια πράγματα!» Οἱ Φαρισαῖοι ὅμως ἔλεγαν· «Μὲ τὴ δύναμη τοῦ ἄρχοντα τῶν δαιμονίων διώχνει τὰ δαιμόνια». ῾Ο ᾿Ιησοῦς περιόδευε σ᾿ ὅλες τὶς πόλεις καὶ στὰ χωριά, δίδασκε στὶς συναγωγές τους, κήρυττε τὸ χαρμόσυνο μήνυμα γιὰ τὸν ἐρχομὸ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ γιάτρευε κάθε ἀσθένεια καὶ κάθε ἀδυναμία στὸν λαό.

ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΚΑΙΘΑΥΜΑΤΑ ΣΤΗ ΣΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ. Νο 4

Άξιοι και ανάξιοι

Ο παρήκοος οσιομάρτυρας
ΣΤΙΣ 15 Οκτωβρίου ή εκκλησία μας τιμά τη μνήμη ενός ανώνυμου μάρτυρα μοναχού.
Ο μοναχός αυτός ζούσε σε μία σκήτη της Αιγύπτου, και για αρκετά χρόνια έκανε υπακοή σε γέροντα.
Από φθόνο όμως του μισόκαλου δαίμονα αθέτησε την υπακοή του κι έφυγε από την καθοδήγηση του γέροντα, χωρίς να υπάρχει εύλογη και βλαπτική για την ψυχή του αιτία. Καταφρόνησε μάλιστα και το επιτίμιο, με το όποίο τον κανόνισε ο γέροντάς του.
'Έφυγε λοιπόν και κατέβηκε στην 'Αλεξάνδρεια.
Αλλά εκεί τον έπιασε ο ειδωλολάτρης άρχοντας του έβγαλε το μοναχικό σχήμα και τον πίεζε νά θυσιάσει στα είδωλα.
Καθώς όμως με κανένα τρόπο δεν τον έπειθε νά το κάνει, πρόσταξε πρώτα νά τον δείρουν αλύπητα με βούρδουλα, κι έπειτα νά τον αποκεφαλίσουν με ξίφος. 'Έτσι κι έγινε. Άρπαξαν το μοναχό οι ειδωλολάτρες, του έκοψαν Το κεφάλι και πέταξαν Το σώμα του έξω από την πόλη για νά το φάνε τα σκυλιά.
Μερικοί όμως ευσεβείς χριστιανοί ήρθαν τη νύχτα και Το σήκωσαν.
Το άλειψαν με μύρα, το τύλιξαν με σεντόνια και το έβαλαν μέσα σε λάρνακα.
Ύστερα το τοποθέτησαν στο άγιο βήμα ενός ναού της πολιτείας για νά τιμάται σαν μαρτυρικό λείψανο.
Κάθε φορά όμως πού γινόταν θεία λειτουργία και ο διάκονος εκφωνούσε
Το «" Όσοι κατηχούμενοι προέλθετε, οι κατηχούμενοι προέλθετε», έβλεπαν όλοι τη λάρνακα νά βγαίνει μόνη της έξω από Το ιερό!
Χωρίς νά την αγγίζει ανθρώπινο χέρι, έφτανε μέχρι το νάρθηκα της εκκλησίας κι έμενε εκεί μέχρι την απόλυση. '
Έπειτα γυρνούσε πάλι μόνη της πίσω στο ιερό!
Όλοι έμεναν εκστατικοί μ' αυτό πού γινόταν. Το πληροφορήθηκε κι ένας από τούς διακριτικούς πατέρες, και παρακάλεσε Το Θεό νά του δώσει εξήγηση.
Δεν άργησε νά του φανερωθεί ή αιτία του θαύματος. 'Άγγελος παρουσιάστηκε μπροστά του και του λέει:
Γιατί θαυμάζεις και απορείς γι' αυτό πού συμβαίνει; δεν έλαβαν οι απόστολοι του Χριστού, καθώς γνωρίζεις, εξουσία «του δεσμείν και λύειν»;
Κι από κείνους πάλι οι διάδοχοί τους, κ.ο.κ.;
Αυτόν λοιπόν τον αδελφό, πού αξιώθηκε νά χύσει Το αίμα του για Το Χριστό και όμως δεν του επιτρέπεται νά βρίσκεται μέσα στο ιερό βήμα όσο τελείται ή αναίμακτη θυσία, μάθε πώς άγγελος τον διώχνει μέχρι Το νάρθηκα. Γιατί, ενώ ήταν υποτακτικός του τάδε συνασκητή σου, αθέτησε την υπακοή. Κι όταν ο γέροντάς του εύλογα τον επιτίμησε με κανόνα, εκείνος τον άφησε κι έφυγε δεμένος με το επιτίμιο. και, σαν μάρτυρας μεν, έλαβε Το μαρτυρικό στεφάνι. σαν δεμένος όμως με επιτίμιο από το γέροντά του, δεν μπορεί νά βρίσκεται μέσα στο ιερό, όταν τελείται ή θεία λειτουργία.
Έκτός κι αν του λύσει τον κανόνα ο γέροντας πού τον έδεσε. σαν τα 'μαθε αυτά ο άγιος εκείνος ασκητής, πήρε Το ραβδί του, πήγε στο γέροντα του μάρτυρα και του διηγήθηκε τα πάντα. 'Έπειτα τον πήρε και κατέβηκαν μαζί στην 'Αλεξάνδρεια.
Πήγαν στο ναό, όπου βρισκόταν το μαρτυρικό λείψανο.
Άνοιξαν τη θήκη, πού περιείχε Το σώμα του μάρτυρα, και του έδωσαν κι οι δύο τη συγχώρηση. Έπειτα, αφού τον ασπάστηκαν, στάθηκαν και προσευχήθηκαν δοξολογώντας Το Θεό.
Από τότε, όταν γινόταν θεία λειτουργία, παρέμενε ο μάρτυρας μοναχός ασάλευτος στη θέση του μέσα στο άγιο βήμα.«Αξίως προσέλθετε»
ΤΟΝ 4ο αιώνα στις ερήμους της Θηβαϊδος και της Νιτρίας ζούσαν περίφημοι και πνευματοφόροι ασκητές.
Ένας απ' αυτούς ήταν και ο πρεσβύτερος Ευλόγιος. Αυτός, όταν λειτουργούσε, έπαιρνε τόση χάρη γνώσεως, ώστε καταλάβαινε την ψυχική κατάσταση κάθε μοναχού, πού πλησίαζε για νά μεταλάβει, και ανάλογα τον συμβούλευε:
Πώς τόλμησες νά προσέλθει ς στα άγια Μυστήρια έχοντας τη διάνοια μολυσμένη; Εσύ αυτή τη νύχτα είχες λογισμούς πορνείας".
Εσύ πάλι", έλεγε σε κάποιον άλλο, "σκεφτόσουνα πώς δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στον αμαρτωλό και στο δίκαιο, όταν προσέρχεται στη θεία χάρη".
Κι εσύ", παρατηρούσε έναν τρίτο, "αμφέβαλλες αν θα σε αγιάσει ή θεία Κοινωνία".
Απομακρυνθείτε λοιπόν από τα άγια Μυστήρια και μετανοήστε ολόψυχα, για νά συγχωρηθούν οι αμαρτίες σας και νά γίνετε άξιοι της Κοινωνίας τού Χριστού. "Αν δεν καθαρίσετε τις ψυχές σας, δεν μπορείτε νά πλησιάσετε τη χάρη τού Θεού".
Ένας άλλος πρεσβύτερος, ο Πιαμμωνάς, πού κατοικούσε κοντά στη Διολκόπολη, πολύ ταπεινός και ενάρετος, έβλεπε συνεχώς οπτασίες.
Μία μέρα, ενώ πρόσφερε Την αναίμακτη θυσία, είδε έναν άγγελο νά στέκεται στα δεξιά τού άγίου θυσιαστηρίου και νά γράφει σε βιβλίο τα ονόματα των αδελφών πού πλησίαζαν για νά μεταλάβουν.
Είδε επίσης τον άγγελο νά σβήνει τα ονόματα μερικών μοναχών πού δεν είχαν έρθει στη σύναξη. Αυτοί μετά από δεκατρείς μέρες πέθαναν!
Τον Πιαμμώνα τον βασάνισαν πολύ οι δαίμονες και τον κατάντησαν τόσο αδύναμο, πού δεν μπορούσε νά σταθεί και νά λειτουργήσει.
Κάποτε όμως τον πλησίασε άγιος άγγελος, τον έπιασε απ' Το χέρι, τον δυνάμωσε και τον οδήγησε πάλι υγιή μπροστά στο ιερό θυσιαστήριο.Το πάθημα του διακόνου
ΚΑΘΕ φορά πού ο άγιος Επιφάνιος, αρχιεπίσκοπος Κωνσταντίας της Κύπρου (4ος αΙ-).
πρόσφερε την αναίμακτη θυσία και έλεγε το «ποίησον τον μεν αρτον τούτον... », αν δεν έβλεπε κάποια οπτασία, δεν ολοκλήρωνε τη θεία λειτουργία.
Τι είδους οπτασία ήταν άραγε αυτή;
Πιθανόν νά ήταν ή κίνηση του ξύλινου περιστεριού, πού κρεμόταν πάνω από Την άγία τράπεζα στους ναούς της εποχής εκείνης.
'Ίσως πάλι νά ήταν κάποια άρρητη ενέργεια Τι εμφάνιση του Άγίου Πνεύματος Την ώρα του καθαγιασμού, πράγμα πού συνέβαινε και σε άλλους άξιους λειτουργούς.
Σε μία λειτουργία του ο άγιος Έπιφάνιος επανέλαβε τρεις φορές την ευχή του καθαγιασμού, αλλά δεν είδε την οπτασία.
Κι ενώ παρακαλούσε με δάκρυα Το Θεό νά του φανερώσει την αιτία, έριξε μία μάτια στο διάκονο, που στεκόταν αριστερά του κρατώντας
το ριπίδιο, και παρατήρησε πώς είχε στο μέτωπο λέπρα.
Κατάλαβε αμέσως πώς εκείνος ήταν ή αιτία.
Πήρε λοιπόν από τα χέρια του Το ριπίδιο και του είπε με πραότητα:
Πήγαινε, παιδί μου, στο σπίτι σου και μη μεταλάβεις σήμερα.
'Ύστερα επανέλαβε την ευχή, κι αμέσως είδε την οπτασία
Μετά Την απόλυση κάλεσε το διάκονο, για νά τον εξετάσει και νά πληροφορηθεί
Την πνευματική του κατάσταση. εκείνος τότε ομολόγησε, πώς την προηγούμενη νύχτα είχε συνευρεθεί με τη γυναίκα του.
με την αφορμή αυτή ο άγιος κάλεσε όλους τούς κληρικούς και τούς νουθέτησε:
'Όσοι, παιδιά μου, αξιωθήκατε νά λάβετε το χάρισμα της ιεροσύνης, πρέπει νά φυλάτε τον εαυτό σας καθαρό από κάθε μολυσμο «σαρκός και πνεύματος», για νά τελείτε άξια τα θεία Μυστήρια.

ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ 3

ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΣΤΗ ΣΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ.  Νο 3

 

Η «αμαρτία» του γερο-Αυγουστίνου
ΕΝΑΣ ευλογημένος αγιορείτης μοναχός, ο γερο Αυγουστίνος ο Ρώσος (1882-1965), ήταν πολύ ενάρετος, πολύ ταπεινός και πολύ αγωνιστής.
Κάποτε παρουσιάστηκε ο διάβολος μέσα στο κελί του σαν σκύλος φοβερός.
Πετούσε φωτιές από το στόμα και όρμησε πάνω στο γέροντα για νά τον πνίξει, επειδή, όπως του είπε, καιγόταν από τις προσευχές του.
Ο γερο-Αυγουστίνος τον άρπαξε και τον πέταξε στον τοίχο φωνάζοντας:
Κακέ διάβολε, γιατί πολεμάς τα πλάσματα του Θεού;
Ο διάβολος, κατατρομαγμένος απ' την αναπάντεχη υποδοχή, έγινε άφαντος.
Ύστερα όμως ο αγαθότατος και απλούστατος γέροντας είχε τύψεις, επειδή... χτύπησε το διάβολο !
Περίμενε με αγωνία πότε νά φωτίσει, για νά πάει στον πνευματικό του νά εξομολογηθεί το "αμάρτημα" του.
Πραγματικά, μόλις φώτισε πήγε στην Προβάτα (μιάμιση ώρα απόσταση από το κελί του), όπου ήταν ο πνευματικός του, και εξομολογήθηκε.
Ό πνευματικός μου όμως ήταν πολύ συγκαταβατικός", διηγιόταν αργότερα ο γέροντας, "και δεν μου έβαλε κανένα κανόνα, αλλά μου είπε νά κοινωνήσω.
Εγώ, από τη χαρά μου, όλη τη νύχτα έκανα κομποσχοίνι, και μετά πήγα στη θεία λειτουργία και κοινώνησα.
Όταν ο παπάς έβαζε την άγία λαβίδα ατό στόμα μου, είδα την άγία Κοινωνία κομμάτι κρέας και αίμα!
και τη μασούσα για νά την καταπιώ! Παράλληλα ένιωθα και μία μεγάλη αγαλλίαση, πού δεν μπορούσα νά την αντέξω.
Από τα μάτια μου έτρεχαν γλυκά δάκρυα, και το κεφάλι μου φώτιζε σαν λάμπα.
Έφυγα γρήγορα για νά μη με δουν οι πατέρες, και την ευχαριστία για τη θεία μετάληψη τη διάβασα μόνος μου στο κελί μου".
Μία πειστική απόδειξη
ΣΤΟΝ ιερό ναό του Τιμίου Σταυρού της Λαύρας του άγίου Αλεξάνδρου Νέφσκι, στην Πετρούπολη της Ρωσίας, συνέβη κάποτε το ακόλουθο συγκλονιστικό περιστατικό:
Στη διάρκεια μιας θείας λειτουργίας, ο λειτουργός αρχιερέας Στέφανος, αφού διάβασε την ευχή«Πιστεύω, Κύριε, και ομολογώ...» σήκωσε το κάλυμμα του άγίου ποτηριού κι έμεινε σαν αποσβολωμένος.
Είδε μέσα σάρκα και αίμα ανθρώπινα!
Γύρισε τότε στο διάκονο, τον κατοπινό στάρετς Σαμψών(1979), και του είπε: "Βλέπεις, πάτερ"; τι νά έκαναν;...
Ό επίσκοπος αφού τοποθέτησε το άγιο ποτήριο στην άγία τράπεζα, γονάτισε και ικέτεψε τον Κύριο' νά κάνει έλεος.
Πώς θα μετέδιδε σάρκα ανθρώπινη στους πιστούς; Ποίος θα την έπαιρνε;
Αφού προσευχήθηκε για ένα τέταρτο με υψωμένα τα χέρια, ξανακοίταξε στο άγιο ποτήριο.
Ή σάρκα και το αίμα είχαν γίνει ψωμί και κρασί. 'Έτσι βγήκε και κοινώνησε τούς πιστούς.
'Όσοι κληρικοί πληροφορήθηκαν το θαύμα, είπαν ότι το επέτρεψε ο Θεός για νά ενισχυθεί ή πίστη τους.
Ο διάκονος Σαμψών μάλιστα, πού κρατούσε το άγιο ποτήριο, ομολόγησε ότι από το γεγονός αυτό πήρε ξεχωριστή δύναμη και παρηγοριά.
Πίστεψε απόλυτα και αναμφίβολα πώς ή θεία Ευχαριστία είναι αυτό το τίμιο Σώμα και Αίμα του ΣΩΤΗΡΟΣ.
Πείστηκε ο ίδιος, αλλά το διέδωσε και σε άλλους, για νά πάρουν όλοι, όσοι θα το μάθαιναν, δύναμη και χαρά. το σημείο αυτό ήταν ακόμα, όπως είπε, μία αφορμή για ν' αποκτήσουν περισσότερη ταπείνωση οι κληρικοί και νά συνειδητοποιήσουν την αναξιότητά τους.
Το δεσποτικό Αίμα
ΚΑΤΑ τη διάρκεια της θείας λειτουργίας στο χωριό Ζάρκα της 'Ιορδανίας, στις 21 'Απριλίου1991, μετά τη μεγάλη είσοδο, ο ορθόδοξος ιερέας τοποθέτησε τα τίμια Δώρα στην άγία τράπεζα. Ξαφνικά είδε το δισκάριο γεμάτο αίμα.
'Από τον άγιο " Άρτο ξεχυνόταν επίσης αίμα ζεστό. Ό ιερέας έβαλε τις φωνές, και οι πιστοί έτρεξαν στο ιερό νά δουν τι συμβαίνει.
Βλέποντας το θαυμαστό γεγονός, έμειναν άφωνοι. Άλλοι προσπαθούσαν νά μεταλάβουν μερικές σταγόνες ενώ άλλοι νά χρίσουν το σώμα τους.
"Επισκέφθηκα την πόλη", διηγείται αυτόπτης μάρτυρας, "για νά δω από κοντά το θεϊκό σημείο.
Χιλιάδες κόσμου είχαν κατακλύσει την περιοχή.
Ό ιερέας είχε κατορθώσει νά φυλάξει δύο κομματάκια "Άρτου. Ομολογώ πώς αυτό πού έβλεπα δεν ήταν Άρτος και οίνος.
Ήταν Σώμα και Αίμα 'Ιησού Χριστού" .

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 15.7.2012

ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

ΤΗΣ Δ' ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΠΡΟΣ ΤΙΤΟΝ Γ´ 8 - 15

ΚΕΙΜΕΝΟ

⁸ Πιστὸς ὁ λόγος· καὶ περὶ τούτων βούλομαί σε διαβεβαιοῦσθαι, ἵνα φροντίζωσι καλῶν ἔργων προΐστασθαι οἱ πεπιστευκότες τῷ Θεῷ. ταῦτά ἐστι τὰ καλὰ καὶ ὠφέλιμα τοῖς ἀνθρώποις· ⁹ μωρὰς δὲ ζητήσεις καὶ γενεαλογίας καὶ ἔρεις καὶ μάχας νομικὰς περιίστασο· εἰσὶ γὰρ ἀνωφελεῖς καὶ μάταιοι. ¹⁰ αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, ¹¹ εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος. ¹² Ὅταν πέμψω Ἀρτεμᾶν πρός σε ἢ Τυχικόν, σπούδασον ἐλθεῖν πρός με εἰς Νικόπολιν· ἐκεῖ γὰρ κέκρικα παραχειμάσαι. ¹³ Ζηνᾶν τὸν νομικὸν καὶ Ἀπολλὼ σπουδαίως πρόπεμψον, ἵνα μηδὲν αὐτοῖς λείπῃ. ¹⁴ μανθανέτωσαν δὲ καὶ οἱ ἡμέτεροι καλῶν ἔργων προΐστασθαι εἰς τὰς ἀναγκαίας χρείας, ἵνα μὴ ὦσιν ἄκαρποι. ¹⁵ Ἀσπάζονταί σε οἱ μετ’ ἐμοῦ πάντες. ἄσπασαι τοὺς φιλοῦντας ἡμᾶς ἐν πίστει. Ἡ χάρις μετὰ πάντων ὑμῶν· ἀμήν.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

⁸ Αυτός δε ο λόγος, που σου γράφω, είναι κατά πάντα αληθινός και αξιόπιστος. Και περί αυτών των μεγάλων αληθειών θέλω να διαβεβαιώνης και να πείθης τους Χριστιανούς, δια να φροντίζουν, όσοι έχουν πιστεύσει στον Θεόν, να μη μένουν εις την απλήν πίστιν, αλλά να πρωτοστατούν με ζήλον εις τα καλά έργα. Αυτά δε που είπα παραπάνω είναι έργα τα καλά και τα ωφέλιμα στους ανθρώπους. ⁹ Να αντιπαρέρχεσαι δε και να αποφεύγης τας ανοήτους συζητήσεις και τας γενεαλογίας περί ευγενούς καταγωγής και τας φιλονεικίας και τας μάχας γύρω από τα ζητήματα του Ιουδαϊκού νόμου· διότι όλα αυτά είναι ανωφελή και μάταια. ¹⁰ Αιρετικόν άνθρωπον, ο οποίος ύστερα από πρώτην και δευτέραν συμβουλήν μένει με πείσμα εις την πλάνην του, παράτησέ τον και μη συζητής πλέον μαζή του. ¹¹ Γνωρίζων, ότι ο τοιούτος έχει πλέον παρεκκλίνει από την αλήθειαν και διαστροφή και αμαρτάνει, ελεγχόμενος και καταδικαζόμενος από τον ίδιον τον ευατόν του, από την συνείδησίν του. ¹² Οταν στείλω εις σε τον Αρτεμάν η τον Τυχικόν, φρόντισε με κάθε τρόπον να έλθης να με συναντήσης εις την Νικόπολιν, διότι εκεί έχω αποφασίσει να περάσω τον χειμώνα. ¹³ Τον Ζηναν τον νομικόν και τον Απολλώ να τους κατευοδώσης και να τους εφοδιάσης με πολλήν επιμέλειαν, ώστε να μη τους λείπη τίποτε στο ταξίδι των. ¹⁴ Ας φροντίζουν δε και όλοι οι ιδικοί μας να πρωτοστατούν εις τα καλά έργα και μάλιστα εις τας επειγούσας ανάγκας των αδελφών, δια να μη μένουν άκαρποι. ¹⁵ Σε χαιρετούν όλοι όσοι είναι μαζή μου· χαιρέτησε όλους εκείνους, που μας αγαπούν δια της πίστεως του Χριστού. Η χάρις του Θεού, ας είναι με όλους σας. Αμήν.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ Ε' 14-19

ΚΕΙΜΕΝΟ

¹⁴ Ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου. οὐ δύναται πόλις κρυβῆναι ἐπάνω ὄρους κειμένη· ¹⁵ οὐδὲ καίουσι λύχνον καὶ τιθέασιν αὐτὸν ὑπὸ τὸν μόδιον, ἀλλ’ ἐπὶ τὴν λυχνίαν, καὶ λάμπει πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ. ¹⁶ οὕτως λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσιν τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς. ¹⁷ Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον καταλῦσαι τὸν νόμον ἢ τοὺς προφήτας· οὐκ ἦλθον καταλῦσαι ἀλλὰ πληρῶσαι. ¹⁸ ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου ἕως ἂν πάντα γένηται. ¹⁹ ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτως τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν· ὃς δ’ ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
¹⁴ Σεις με το φωτεινόν σας παράδειγμα και τα λόγια του Ευαγγελίου είσθε το πνευματικόν φως της ανθρωπότητος. Οπως δε μία πόλις που είναι κτισμένη επάνω στο όρος, δεν ημπορεί να κρυφθή, έτσι και ο ιδικός σας βίος θα υποπίπτη, είτε το θέλετε είτε όχι, εις την αντίληψιν των ανθρώπων. ¹⁵ Και όταν ανάπτουν λύχνον οι άνθρωποι, δεν τον θέτουν κάτω από τον κάδον, αλλά επάνω στον λυχνοστάτην, ώστε να φωτίζη όλους εκείνους που ευρίσκονται μέσα στο σπίτι. ¹⁶ Το φως λοιπόν (που επήρατε από εμέ και είναι τώρα ιδικόν σας) έτσι ας λάμψη εμπρός στους ανθρώπους, δια να ίδουν τα καλά σας έργα και δοξάσουν τον Πατέρα σας τον ουράνιον, που έχει τέτοια ενάρετα τέκνα. ¹⁷ Μη νομίσετε ότι ήλθα να καταλύσω τον νόμον του Μωϋσέως η την διδασκαλίαν των προφητών. Δεν ήλθα να καταλύσω αυτά, αλλά να τα τηρήσω, να τα εκπληρώσω και να τα ολοκληρώσω εις ένα τέλειον νόμον. ¹⁸ Διότι σας διαβεβαιώ με πάσαν επισημότητα, ότι έως ότου υπάρχη ο ουρανός και η γη, ούτε ένα γιώτα η ένα κόμμα, δεν θα παραπέση από τον νόμον, μέχρι την στιγμήν που όλα θα επαληθεύσουν και θα πραγματοποιηθούν εις την ζωήν και το έργον μου. ¹⁹ Εκείνος λοιπόν, που θα παραβή μίαν από τας εντολάς αυτάς, που φαίνονται μικραί και ασήμαντοι, και διδάξη έτσι τους ανθρώπους, θα ονμασθή ελάχιστος εις την βασιλείαν των ουρανών. Εκείνος όμως που θα αγωνισθή να τηρήση όλας τας εντολάς και διδάξη την τήρησιν αυτών και στους ανθρώπους, αυτός θα ανακηρυχθή μέγας εις την βασιλείαν των ουρανών.



ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

Του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Χ. Μεταλληνού
καθηγητού Πανεπ/μίου Αθηνών.

Οι αρχαιολάτρες της εποχής μας και ταυτόχρονα, συνεχιστές του τεμαχισμού της ιστορικής μας σάρκας - και γι’ αυτό (ακούσιοι ίσως) υπονομευτές της ελληνικής συνοχής και συνέχειας - και όταν δεν απορρίπτουν το Χριστιανισμό (Ορθοδοξία), πολεμούν αδυσώπητα την Παλαιά Διαθήκη. Κατεχόμενοι από ένά άκρατο αντισημιτισμό, βλέπουν την Π.Δ. ως Ιουδαϊκό στοιχείο και το απορρίπτουν “άνευ ετέρου”. Πρέπει δε να λεχθεί ότι ο Ορθόδοξος Έλληνας δεν μπορεί να είναι αντισημίτης, όπως δεν είναι αντιβρεττανός, αντιαμερικανός, αντιρώσσος, κ.ο.κ. τα κριτήρια του Ορθόδοξου Έλληνος είναι πνευματικά και όχι φυλετικά ή πολιτικά. Έτσι, όταν ο ι. Χρυσόστομος γράφει τους “κατά Ιουδαίων” Λόγους του, δεν ενεργεί ως αντισημίτης, αλλά ελέγχει τα ατοπήματα του Εβραϊσμού και τη συνήθως επιθετική του στάση έναντι του Χριστιανισμού. Αυτή τη στάση ενσαρκώνει μέχρι σήμερα το πνεύμα του (συνεχιζόμενου) φαρισαϊσμού, που εδίωξε - και διώκει - τον Χριστό και τους Αγίους του ως Διεθνής Σιωνισμός.

Ήδη δε στην Καινή Διαθήκη είναι φανερή η οριστική διαφοροποίηση του Χριστιανισμού από τον φαρισαϊκό Ιουδαϊσμό (Σιωνισμό), ο οποίος παρερμηνεύοντας το περί Μεσσίου παλαιοδιαθηκικό κήρυγμα, απέρριψε - και απορρίπτει - τον αληθινό Μεσσία - Χριστό, μέσα στις καθαρά φυλετικές, εθνικιστικές και κοσμοκρατορικές πεποιθήσεις των φορέων του. Είναι αξιοπρόσεκτο, ότι ήδη ο Χριστός διαφοροποιεί - διακρίνει το Μεσσιανικό κήρυγμα των Αγίων της πρό της Σαρκώσεως Του εποχής από τους συγχρόνους του Ιουδαίους και τις πεποιθήσεις τους. Π. χ. στο Ιω. 5, 45-46, απευθυνόμενος προς τους Ιουδαίους - όργανα του Φαρισαϊσμού - λέγει: “Μη δοκείτε, ότι εγώ κατηγορήσω υμών προς τον Πατέρα. Έστιν ο κατηγορών υμών Μωϋσής, εις ον υμείς ηλπίκατε. Ει γαρ επιστεύετε Μωϋσεί, επιστεύετε αν εμοίû περί γαρ εμού εκείνος έγραψεν”. Απορρίπτοντας τον Χριστό οι Εβραίοι απορρίπτουν το Μωϋσή, μη έχοντες πλέον πνευματική σχέση μαζί του. Στο Ιω. 8, 39 ε. Λέγει ο Χριστός πάλι: “ Ει τέκνα του Αβραάμ εστέ τα έργα του Αβραάμ ποιείτεû υμείς ποιείτε τα έργα του πατρός υμών . . . υμείς εκ του πατρός του διαβόλου εστέ και τας επιθυμίας του πατρός υμών θέλετε ποιείν”. Ο Χριστός, δηλαδή, αρνείται στους διώκτες Του Ιουδαίους κάθε σχέση με τον Αβραάμ, τον Μωϋσή και τους λοιπούς αγίους προπάτορές τους. Και αυτό ήταν κάτι, που δεν του συγχώρησαν ποτέ οι φαρισαϊζοντες Εβραίοι.

Εξ ίσου όμως, διαφοροποιούνται από τον κατά σάρκα συγγενή τους Ιουδαϊσμό, οι Απόστολοι (Ιωάννης, Παύλος κ.λ.π.). Ο διάκονος Στέφανος, μάλιστα, είναι καταπέλτης στην απολογία του προ του εβραϊκού Συνεδρίου (Πραξ. 7, 51 ε..”Σκληροτράχηλοι και απερίτμητοι ταις καρδίαις και τοις ωσίν, υμείς αεί τω πνεύματι τω αγίω αντιπίπτετε, ως οι πατέρες υμών και υμείς. Τίνα των προφητών ουκ εδίωξαν οι πατέρες υμών”. Ο λόγος αυτός είναι εκπληκτικός. Ο Στέφανος διακρίνει τους προφήτες από τους (Εβραίους επίσης) φονευτές τους! Οι μεν Προφήτες είναι οι εν Χριστώ προπάτορες ημών των Χριστιανών (πνευματικοί δηλαδή - και όχι φυλετικοί - πρόγονοι), οι δε φονευταί των προφητών είναι προπάτορες (φυλετικοί και πνευματικοί) των φαρισαϊζόντων - σιωνιστών. Τα λόγια αυτά του Στεφάνου είναι το ερμηνευτικό κλειδί κατανοήσεως της Παλαιάς Διαθήκης.

Η Παλαιά Διαθήκη δεν είναι εβραϊκή υπόθεση, όπως θα δούμε αναλυτικότερα στη συνέχεια. Η Π.Δ. περιέχει την πορεία της φανερώσεως της “Θείας Οικονομίας”, του εκτυλισσόμενου σχεδίου του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου και της κτίσεως. Ό, τι αναφέρεται σε αυτό το θέμα στην Π.Δ. είναι δεκτό από τους χριστιανούς, ως χριστιανικό και σωτήριο. Αυτό είναι το κήρυγμα των Προφητών, των Πατριαρχών, των Δικαίων (Αγίων) της προ της σαρκώσεως εποχής. Οι Δίκαιοι της Π.Δ. διασώζουν τη μέθοδο σωτηρίας, τον τρόπο δηλαδή ζητήσεως και μετοχής στη Χάρη του Θεού. Γι’ αυτό και τιμώνται ως χριστιανοί προ Χριστού, που έφθασαν στη θέωση, όπως οι Άγιοι της Καινής Διαθήκης (βλ. Ησ. 6, 1 ε ). Μόνο που η θέωσή τους ήταν προσωρινή, διότι έλειπε ο “τόπος” συνάξεως όλων. Και ο “τόπος” αυτός είναι η ανθρωπότητα (ανθρώπινη φύση) του Χριστού. Με τη σάρκωση του Χριστού εισέρχεται ο “τόπος” αυτός στην ιστορία. Γι’ αυτό ήταν αναγκαία η Σάρκωση. Ο “ασάρκως” παρών στον κόσμο Χριστός από την αρχή της ιστορίας - δημιουργίας, προσλαμβάνει ανθρώπινη σάρκα “δι’ ημάς τους ανθρώπους και διά την ημετέραν σωτηρίαν”. Η σχέση με το Χριστό προ και μετά τη Σάρκωση δεν είναι διανοητική (επιστημονική), όπως πιστεύουν οι νεοειδωλολάτρες, αλλά εμπειρική , υπαρξιακή. Τα επιστημονικά και φιλοσοφικά επιτεύγματα είναι εδώ αδιάφορα.

Στην Π.Δ., άλλωστε, δεν ανήκουν μόνον Εβραίοι, αλλά και μη Εβραίοι, όπως ο Ιώβ ή η “αλόφυλος” Ρουθ, η Μωαβίτισσα. Ο πρώην Πλατωνικός φιλόσοφος και μετά χριστιανός μάρτυς Ιουστίνος (β΄ αι. μ. Χ.) θα διακηρύξει: “Οι μετά Λόγου βιώσαντες Χριστιανοί εισί κάν άθεοι ενομίσθησαν, οίον εν Έλλησι μεν Σωκράτης και Ηράκλειτος και οι όμοιοι αυτοίς, εν βαρβάροις δε Αβραάμ και Ανανίας και Αζαρίας και Μισαήλ και Ηλίας και άλλοι πολλοί”. (Απολογία Α΄ 46,2). Στο θέμα της σωτηρίας, ως χριστιανούς, μας ενδιαφέρουν οι Άγιοι και η εν Χριστώ εμπειρία τους και όχι οι επιστήμονες, διανοούμενοι ή σοφοί του κόσμου. Αυτό το πρόβλημα λύνει ο απ. Παύλος, δεινός ελληνιστής και διανοούμενος και αυτός, στην Α΄ προς Κορινθίους, αποτεινόμενος προς Έλληνες, στην πρωτεύουσα του τότε Ελληνισμού, την Κόρινθο: “ο λόγος ο του σταυρού τοις μεν απολλυμένοις μωρία εστί τοις δε σωζομένοις ημίν (= τοις χριστιανοίς) δύναμις Θεού εστίν . . . Επειδή γαρ [ . . .] ουκ έγνω ο κόσμος διά της σοφίας τον Θεόν, ευδόκησεν ο Θεός διά της μωρίας του κηρύγματος σώσαι τους πιστεύοντας” (Α΄ Κορ. 1, 18-21).

Η Π.Δ. ως βιβλίο που περιέχει την προσδοκία του Λυτρωτού και όλη τη σχετική προετοιμασία, είναι βιβλίο των χριστιανών και όχι των απορριψάντων τον Μεσσία - Χριστόν Εβραίων. Ο απ. Παύλος, Εβραίος κατά σάρκα, αλλά όχι κατά πνεύμα, δηλώνει ότι οι “άρχοντες” των Εβραίων (για “επισήμους Εβραίους” θα ομιλεί τον 19ο αι. και ο Κοσμάς Φλαμιάτος, ομολογητής της Ορθοδοξίας στο Ελληνικό κράτος) δεν παραδέχθηκαν (αποδέχθηκαν) τη σοφία του Θεού. Διότι, αν την είχαν αποδεχθεί, “ουκ αν τον Κύριον της δόξης εσταύρωσαν” (Α΄ Κορ. 2, 7-9) “Κύριος της δόξης” (του ακτίστου φωτός) στην Π.Δ. είναι ο Μεσσίας Χριστός.

Η Π.Δ. στην ουσία είναι η σωτηριολογική (λυτρωτική) εμπειρία των Δικαίων της προ της Σαρκώσεως περιόδου της ανθρωπότητος. Αυτή η εμπειρία της θεώσεως - σωτηρίας, όμως, λαμβάνει, σε κάθε εποχή, χώρα μέσα σε κάποιο ιστορικό και πολιτισμικό πλαίσιο. Επειδή οι σημαντικότεροι και περισσότεροι ενσαρκωτές αυτής της εμπειρίας υπήρξαν Εβραίοι, γι΄ αυτό το ιστορικοπολιτισμικό πλαίσιο της Π.Δ. είναι το εβραϊκό.

Το ιστορικοπολιτισμικό πλαίσιο είναι όλως δευτερεύον και εύκολα αποσυνδέεται από την πίστη. Αυτό ισχύει και για το ελληνιστικό - ρωμαϊκό ιστορικό πλαίσιο της Κ. Διαθήκης. Τα δύο αυτά πλαίσια τεκμηριώνουν την ιστορικότητα των περιγραφομένων στην Αγία Γραφή. Μπορεί, συνεπώς, οι Εβραίοι να καυχώνται για το γεγονός, ότι στο χώρο τους, ιστορικά, πραγματοποιήθησαν τα θαυμάσια του Θεού στην Π.Δ. αυτοί όμως είναι τελείως ξένοι προς αυτά, αφού τα απέρριψαν. Το πλαίσιο είναι δικό τους, αλλά τα πράγματα ξένα προς αυτούς και ημών των χριστιανών. Το ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς και για μας τους Έλληνες, σχετικά με τη στάση μας έναντι του Χριστού. Το πλαίσιο της Κ.Δ. μας ανήκει. Αν απορρίπτουμε, όμως τον Χριστό, τότε είμαστε ξένοι προς την εν Χριστώ σωτηρία. “Περιούσιος λαός” του Θεού δεν είναι τώρα ΟΛΟΙ οι Εβραίοι, αλλά αυτοί που δέχθηκαν το περί Μεσσίου κήρυγμα των Δικαίων της Π.Δ., που οδηγεί τον Ιησού Χριστό. Σε αυτόν τον “περιούσιο λαό” ανήκουν όλοι οι π. Χ. άνθρωποι, που έζησαν με την προσδοκία του Λυτρωτού (πρβλ.Γεν.49, 10: “και αυτός προσδοκία εθνών”), όπως είπε παραπάνω ο Ιουστίνος. “Εν Χριστώ”, στη σχέση, δηλαδή ενότητα, με το Χριστό, διαμορφώθηκε ιστορικά το “έθνος άγιον”, που δεν αποτελείται από ‘Ελληνες μόνον ή Ιουδαίους, αλλά από τους Χριστιανούς, ανεξαρτήτως φυλής, καταγωγής, αίματος κ.λ.π.

Άρα από τα βιβλία της Π.Δ., σχέση με τη σωτηρία μας έχει το κήρυγμα των προφητών (με πολύ αντιιουδαϊκό μάλιστα πνεύμα . . . ) και γενικά των Δικαίων. Τα κριτήρια είναι πνευματικά και όχι φυλετικά. Γι’ αυτό είναι άγιοι της πίστεως μας οι 7 Μακκαβαίοι παίδες, η μητέρα τους Αγία Σολωμονή) και ο πνευματικός τους πατέρας Ελεάζαρος και τους τιμούμε την 1η Αυγούστου, διότι ομολόγησαν την αλήθεια του Θεού μας και όχι ότι ήσαν Εβραίοι. Όπως ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ, μολονότι ρώσος, ως άγιος τιμάται από τους Έλληνες ή ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος κ.λ.π. Αυτά είναι τα κριτήριά μας. Άλλη η τιμή, που αποδίδουμε στους ενδόξους κατά σάρκα προγόνους μας ή τους σοφούς μας και άλλη η τιμή προς τους “ηγουμένους” της Πίστεώς μας, πνευματικούς οδηγούς μας και “προπάτορες” μας στην Πίστη.

Μην ξεχνάμε όμως και κάτι άλλο, εξίσου σημαντικό. Με τη Μετάφραση των Ο΄ (Αλεξάνδρεια, 3ος - 2ος π.Χ.αι.) η Π.Δ. “ελληνοποιείται”. Υπάρχουν δε και βιβλία παλαιοδιαθηκικά ή τμήματα βιβλίων γραμμένα πρωτοτύπως ελληνιστί, όπως π.χ. η “Σοφία Σολομώντος”, με σαφείς επιρροές πλατωνικές, όπως απέδειξε ο σοφός εβραιολόγος δάσκαλός μου, αείμνηστος Βασ. Βέλλας (1970). Οι συγγραφείς της Κ.Δ. εξ άλλου, παραπέμπουν στη μετάφραση των Ο΄ και όχι στην εβραϊκή Π. Διαθήκη.

Η Π.Δ. των Ο΄ περιέχει 49 βιβλία - κείμενα, ενώ η εβραϊκή 36. Η μετάφραση των Ο΄ μπορεί να έγινε για χάρη των Ιουδαίων της διασποράς που απέμαθαν τα εβραϊκά - αραμαϊκά, με τη χρήση της, όμως, στην Κ.Δ. και την πατερική μας παράδοση είναι πλέον “ελληνική” υπόθεση και θα πρέπει να είμεθα υπερήφανοι γι’ αυτό. Και από πλευράς γλώσσης, αλλά και από πλευράς ερμηνευτικής, δεν έχει καμμία σχέση με τους Ιουδαίους - Ισραηλίτες, αλλά με μας τους χριστιανούς.

Ας μην ερεθίζονται λοιπόν, οι φανατικοί αρχαιολάτρες. Βέβαια ενοχλούνται από το γεγονός, ότι αναφερόμεθα σε πνευματικούς προπάτοράς μας, που είναι κυρίως, Εβραίοι (κατά σάρκα, όχι κατά πνεύμα όμως). Η θεολογία μας όμως, ως υπόθεση σωτηρίας, θεώσεως και όχι διανοητικής αναπτύξεως και καλλιέργειας, δεν έχει σχέση με την εμπειρία των Δικαίων, που προετοίμασαν την ανθρωπότητα να δεχθεί την εν Χριστώ σωτηρία; Γι’ αυτό είναι προπάτορές μας, “παιδαγωγοί εις Χριστόν” και πνευματικοί πατέρες μας. Είναι λάθος εξ άλλου, να νομίζει κάποιος, λόγω λόγω παχυλής άγνοιας (ή κακίας), ότι η Π.Δ. πρέπει να κριθεί ηθικολογικά. Ηθικά και ανήθικα βρίσκονται παντού . . . Το πνεύμα της Π.Δ. χριστιανικά είναι ότι μέσα από αυτή τη δυσοσμία αναδύεται το “άνθος της αφθαρσίας”, ο Σωτήρας - Χριστός (βλ. τον γενεαλογικό κατάλογο του Ματθαίου, (κεφ.1). αυτό σημαίνει ότι το θαύμα αυτό είναι του Θεού και όχι δικό μας. Αλλά που να τα καταλάβουν αυτά προκατειλημμένοι και αγράμματοι ως προς αυτά, νεοειδωλολάτρες . . . Σ΄ ένα, όμως, μας βοηθούν. Πρέπει να καταλάβουμε επιτέλους, ότι δεν πρέπει - σήμερα - ν’ αφιερώνουμε τόσες σελίδες στα σχολικά μας βιβλία για την εβραϊκή ιστορία, να μένουμε στο μεσσιανικό κήρυγμά της και στην πνευματική παράδοση των προφητών, που όπως ελέχθη, είναι σαφώς αντιεβραϊκή και αντιφαρισαϊκή. Ακούγοντας πάντως ζωντανά τον συνθέτη κ. Μαρκόπουλο, διαπίστωσα ότι έπεσε θύμα των αντισημιτών, που, όπως μέσα από τη μασονία καταξιώνουν τον σιωνισμό πανηγυρικότατα. Αλλά γι’ αυτό άλλη φορά . . .

ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΝΟΥΡΓΙΕΣ ΤΟΥΣ

ΑΓΙΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ
 ΟΙ  ΔΑΙΜΟΝΕΣ  ΚΑΙ  ΟΙ  ΠΑΝΟΥΡΓΙΕΣ  ΤΟΥΣ
Πρώτα, λοιπόν, ας ξέρουμε, ότι οι δαίμονες, όχι για­τί λέγονται δαίμονες, έτσι κι' έγιναν. Διότι ό Θεός δεν έκαμε τίποτα κακό. Καλοί πλάσθηκαν κι' αυτοί. Επειδή όμως ξέπεσαν από το ουράνιο φρόνημα (από την α­γαθή πνευματική προαίρεση) και του λοιπού κυλιούνται γύρω από τη γη (διαρκώς ασχολούνται περί τα γήινα), τους μεν "Έλληνες εξαπάτησαν με τις (μυθολογικές) φαντασίες των, από φθόνο δε προς εμάς τους Χριστια­νούς, κινούν τα πάντα εναντίον μας, θέλοντας να μας εμποδίσουν την άνοδο μας προς τους ουρανούς, για να μην ανεβούμε εμείς εκεί, άπ' οπού έπεσαν αυτοί.
Γι' αυτό, είναι ανάγκη πολλής προσευχής και ασκή­σεως, ώστε ό καθένας, λαβαίνοντας δια του 'Αγίου Πνεύ­ματος χάρισμα διακρίσεως πνευμάτων, να μπόρεση να γνωρίσει τις πανουργίες τους. Ποιοι π.χ. είναι λιγότερο φαύλοι, ποιοι είναι φαυλότεροι, σε τι επιτηδεύεται με ι­διαίτερη φροντίδα κι επιμέλεια, και πώς ανατρέπεται και διώχνεται ό καθένας τους. Γιατί είναι πολλές οί πα­νουργίες τους και τα κινήματα της επιβουλής των εναν­τίον μας.
Ό μακάριος Παύλος κι' οί μαθητές του τα είχαν μά­θει τα τεχνάσματα αυτά και έλεγαν: «Διότι δεν αγνοού­με τα νοήματα του» (τις μηχανορραφίες του) Β` ΚΟΡ Β,11. εμείς δε οφείλομε, βάσει της πείρας πού έχομε άπ' αυτά, να διορθώνομε ό ένας του άλλου τις ζημιές, πού τυχόν έπαθε άπ' αυτούς. Γι' αυτό, λοιπόν, κι' εγώ, μιας κι' έχω μερική πείρα από αυτά, θα σας τα ειπώ, γιατί' είστε τέκνα μου πνευματικά.
 ΤΕΧΝΑΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΩΝ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΩΣ ΜΑΣ.
Λοιπόν, αν δουν οί δαίμονες και όλους τους άλλους, βέβαια, Χριστιανούς, μα περισσότερο τους μοναχούς, να δείχνουν φιλοπονία στην άσκηση και νά-προκόβουν, πρώ­τα μεν επιτίθενται και πειράζουν, βάζοντας αλλεπάλλη­λα εμπόδια στο δρόμο τους. Τέτοια διαβολικά σκάνδα­λα είναι οί πονηρές σκέψεις — οί πονηροί διαλογισμοί. 'Αλλά δεν πρέπει εμείς να φοβόμαστε τις ύπουλες αυτές ενέργειες τους. Διότι, με προσευχές και νηστείες και με πίστη προς τον Κύριο, πέφτουν αμέσως μόνοι τους.
Αλλά και αφού πέσουν, δεν παύουν, αλλά και πά­λιν έρχονται πανούργα και δόλια. Όταν δεν κατορθώ­σουν στα φανερά να εξαπατήσουν την καρδιά με βρώμικους, μα ηδονικούς, λογισμούς, επιτίθενται πάλιν με άλ­λον τρόπο. Πλάθουν φαντάσματα και προσπαθούν να μας εκφοβίσουν,  υποκρινόμενοι διάφορες μορφές και εμ­φανίσεις. Μιμούνται γυναίκες, θηρία, ερπετά, και πλή­θος στρατιωτών ή αλλάζουν τα μεγέθη των πραγμάτων.
Άλλ' ούτε και τότε πρέπει να δειλιάζουμε με τα φαντάσματα τους αυτά. Γιατί δεν είναι τίποτε και γρή­γορα εξαφανίζονται, εάν μάλιστα ό καθένας μας οχυρώνει τον εαυτό του με την πίστη και το σημείον του Σ Σταύρου.
Είναι και τολμηροί και πολύ αναιδείς, γιατί ακόμη κι' αν νικηθούν μ' αυτόν τον τρόπο και πάλιν επιτίθεν­ται με άλλον τρόπο.
Προσποιούνται ότι μαντεύουν και προλέγουν τα μέλ­λοντα και παρουσιάζονται ψηλοί ως τη στέγη και με φαρδιές πλάτες, ώστε όσους δεν μπορέσουν ν' απατήσουν με τους λογισμούς, μήπως τους παρασύρουν με τέτοιες τρομερές φαντασίες. Εάν όμως δρουν την ψυχή ασφαλι­σμένη στην πίστη και την ελπίδα της διανοίας, προσκαλούν του λοιπού τους αρχηγούς των.
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ
Έλεγε, πώς πολλές φορές φαίνονται όπως φανέρω­σε ό Κύριος τον διάβολο εις τον Ιώβ, λέγοντας του: «Λάμπουν τα μάτια του ως είδος εωσφόρου — σαν ή­λιος χαραυγής.
Από το στόμα του πηδούν λαμπάδες αναμμένες κι' εκσφενδονίζονται φωτιάς κομμάτια, άπ' τα ρουθούνια του βγαίνει καπνός, όπως από κα­μίνι που σιγοκαίγεται με -πυρακτωμένα κάρβουνα.
Είναι ή ψυχή του θράκα αναμμένη και φλόγα βγαίνει άπ' το στόμα του» ΙΩΒ ΜΑ, 9-12.
Έτσι εμφανιζόμενος ό άρχοντας των δαιμόνων φο­βερίζει, όπως προείπα, γιατί καυχιέται για μεγάλα πρά­γματα, ό πανούργος, όπως τον απέδειξε ό Κύριος και πάλι, στον Ιώβ, λέγοντας:
«Θωρεί το σίδερο για άχυρο και το χαλκό σαν σά­πιο ξύλο και θεωρεί τη θάλασσα σαν φιαλίδιο του με αρωματάκι, πώς έχει στην ιδιοκτησία του σαν λάφυρα τα Τάρταρα της Αβύσσου και την ίδια την Άβυσσο τη λο­γαριάζει για περίπατο του»<sup>.</sup> ΙΩΒ ΜΑ, 18-24
 Άλλα και μέσω του Προφήτου μας απεκάλυψε ό Κύ­ριος τις πανουργίες του διαβόλου, λέγοντας, πώς: «Είπεν ο εχθρός: Αδιάκοπα θα το επιδιώξω καί δεν μπορεί παρά να κυριέψω τον άνθρωπο» . ΕΞΟΔΟΣ ΙΕ, 9
Καί με άλλον Προφήτη μας αποκαλύπτει πώς μεγαλοκαυχιέται ό διάβολος, λέγοντας:
«θα καταλάβω με το χέρι μου την οικουμένη όλη, σαν μια φωλιά πουλιού, καί θα τη σηκώσω όπως παίρνω τα εγκαταλειμμένα αυγά»ΗΣ. 1,14.
Καί, γενικά, με τέτοια επιχειρήματα κομπάζουν καί τέτοια υπόσχονται,  για να απατήσουν τους θεοσεβείς. Άλλα εμείς καί πάλιν οι πιστοί ούτε μ' αυτά πρέ­πει να φοβόμαστε τις φαντασίες του διαβόλου καί να προσέχουμε τις φωνές του, γιατί ψεύδεται καί δεν λέει ολωσδιόλου τίποτε το αληθινό.
«Μη σε    μέλει πού,   τέτοια λέγοντας,   αποθρασύνεται τόσο, γιατί σύρεται σαν το θαλάσσιο κήτος (τον καρχαρία) με το αγκίστρι από τον Σωτήρα καί του έχει βάλει γύρω στη μύτη χαλινάρια (γκέμια, καπίστρια), όπως στο κτήνος, είναι δεμένος άπ' το ρουθούνι με κρίκους σαν τους δραπέτες κι' έχει στα χείλη περάσει δακτυλίδι (όπως στους ταύρους)».
Έχει δεθεί από τον Κύριο σαν (ασήμαντο) σπουρ­γίτι, για να τον    περιπαίζουμε εξευτελιστικά εμείς. Ακό­μη, είναι ριγμένος κατά γης, κι' αυτός καί όλα τα δαι­μόνια της παρέας του, όπως τα φίδια κι' οί σκορπιοί, για να καταπατιούνται από μας τους χριστιανούς. ΛΟΥΚ, 1,19
Γνώρισμα της αδυναμίας του αυτής είναι ότι εμείς τώρα, πολιτευόμαστε εναντίον του. Γιατί αν καί δηλώ­νει πώς αφανίζει τη θάλασσα καί κατέχει την οικουμέ­νη, να τώρα, πού δεν μπορεί να εμπόδιση την ασκητική ζωή σας, ούτε κι' έμενα, πού σας μιλάω εναντίον του.
Ας μη προσέχομε, λοιπόν, σ' ότι λέει, γιατί ψεύδε­ται, μήτε καί να δειλιάζουμε με τα φαντάσματα του, μιας κι είναι ψεύτικα κι' αυτά.
Γιατί δεν είναι φως αληθινό, αυτό πού φαίνεται με τα τεχνάσματα αυτά, αλλά είναι μάλλον τα προοίμια καί οί εικόνες του πυρός εκείνου, πού Έχει προετοιμασθεί γι' αυτούς ( στη Δευτέρα Παρουσία). Ακόμη για­τί προσπαθούν να εκφοβίζουν τους ανθρώπους μ' αυτά, για τα όποια μέλλουν να κατακριθούν.
Έτσι φαίνονται καί παρ' όλα αυτά εξαφανίζονται χωρίς να βλάψουνε κανέναν από τους πιστούς, παίρνον­τας μάλιστα τη μορφή του πυρός πού μέλλει να τους δε­χτή. Ούτε γι' αυτά, λοιπόν, είναι σωστό να τους φοβούμεθα, διότι όλα τους τα τεχνάσματα για τίποτα δεν λο­γαριάζονται, από τη χάρι του Χριστού.
ΔΟΛΙΕΣ   ΑΠΟΜΙΜΗΣΕΙΣ  ΤΩΝ  ΔΙΑΒΟΛΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟ ΤΟΥΣ
Είναι και δόλιοι και έτοιμοι να μεταβάλλονται και μετασχηματίζονται σε όλα. Πολλές φορές κάνουν πώς ψάλλουν μουσικά, χωρίς να φαίνονται και χρησιμοποιούν λέξεις από τις Γραφές. Και μερικές φορές, όταν εμείς διαβάζουμε, ευθύς αυτοί επαναλαμβάνουν σαν ηχώ πολλές φορές τα ίδια πού έχουν διαβαστεί. Και σαν κοιμόμαστε μας σηκώνουν για προσευχές. Κι' αυτό το κά­νουν συνεχώς, ώστε σχεδόν δεν μας αφήνουν ούτε να κοι­μηθούμε.
Κάποτε - κάποτε, Όταν μεταμορφώνονται σε μονα­χούς, προσποιούνται να μιλούν σαν ευλαβείς, για να μας πλανήσουν με το σχήμα μας κι' έπειτα να τραβήξουν όπου θέλουν αυτούς πού εξαπάτησαν.
Άλλα δεν πρέπει να τους προσέχομε, έστω κι' αν μας ξυπνούν για προσευχή και αν μας συμβουλεύουν να μη τρώμε καθόλου ή αν προσποιούνται πώς μας κα­τηγορούν και μας κοροϊδεύουν για κείνα πού κάποτε μας έκαμαν συγκατάβαση.
Διότι δεν τα κάνουν αυτά από ευλάβεια ή για την αλήθεια, αλλά για να φέρουν σε απελπισία τους ακέ­ραιους και να ειπούν πώς είναι ανώφελη ή ασκητική ζωή, να κάμουν τους ανθρώπους να τη σιχαθούν, διότι δήθεν ή μοναχική ζωή είναι φορτική και βαρύτατη, και να εμ­ποδίσουν όσους πολιτεύονται εναντίον τους.
Ο ΚΥΡΙΟΣ ΦΙΜΩΝΕΙ ΤΟΥΣ ΔΑΙΜΟΝΑΣ
        Ό Προφήτης Άββακούμ σταλμένος από τον Κύριο, κάτι τέτοιους δαίμονες ελεεινολογούσε, λέγοντας τα έ­ξης: «'Αλίμονο σ' εκείνον πού ποτίζει τον πλησίον του με το ποτήρι της οργής του, πού φέρνει θολερή καταστροφή»<sup>.</sup> ΑΒΒΑΚΟΥΜ Β, 15.
 Διότι τα τέτοια τεχνάσματα και ενθυμήματα μεταστρέφουν τον άνθρωπο πού παίρνει το δρόμο για την αρετή.
Αλλά και ό ίδιος ό Κύριος και για τον εαυτό του, παρ' όλον ότι έλεγαν την αλήθεια οι δαίμονες (γιατί στ' αλήθεια το έλεγαν: Σύ είσαι ό Υιός του Θεού), όμως τους φίμωνε και τους εμπόδιζε να το διαλαλούν, μή­πως, καμιά φορά, μαζί με την αλήθεια, σπείρουν από πάνω και τη δική τους την κακία, και για να μας συνηθίσει κι' εμάς, ποτέ να μην τους προσέχομε, έστω κι' αν φαίνονται πώς λένε την αλήθεια.
Διότι, ενώ έχομε τις Άγιες Γραφές και την ελευθε­ρία από τον Σωτήρα, είναι απρεπές να διδασκώμεθα α­πό το διάβολο, ό όποιος δεν φύλαξε το δικό του αξίωμα, πού του ώρισε ό Θεός, αλλά θέλησε άλλα άντ' άλλων.
Δια τούτο κι' Όταν ακόμη λέει λέξεις από τις Γρα­φές τον εμποδίζει (ό Θεός) λέγοντας: «Και στον αμαρτωλό είπε ό Θεός, διατί διηγείσαι εσύ τα δικαιώματα μου (τους νόμους μου), και πιάνεις τη διαθήκη μου με το στόμα σου;» ΨΑΛΜΟΙ ΜΘ16. όλα τα κάνουν τα δαιμόνια και φωνάζουν και θο­ρυβούν και υποκρίνονται και ταράζουν το περιβάλ­λον για ν' απατήσουν τους ακέραιους (τους σταθερούς στην πίστη).
Ακόμη κάνουν και χτύπους και γελούν ανόητα και σφυρίζουν. Κι' αν δεν τους προσεχή κανείς αρχίζουν να κλαίνε και θρηνούν γιατί νικήθηκαν.
ΝΑ ΚΩΦΕΥΟΜΕ ΣΤΙΣ ΥΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΩΝ
         Ό Κύριος, λοιπόν, ως Θεός φίμωσε τους δαίμονας κι' εμείς πού μάθαμε πολλά από τους Αγίους, πρέπει να ενεργούμε σύμφωνα μ' εκείνους και να μιμούμεθα την ανδρεία τους. Διότι κι' εκείνοι, παρατηρώντας όλα αυ­τά, έλεγαν: «Ενώ συνάγεται ό αμαρτωλός εναντίον μου, κουφαίνομαι και ταπεινώνομαι και σιωπώ (από αγαθά ελατήρια και όχι από ανάγκη») ΨΑΛΜΟΣ ΜΗ 2-3
. Και πάλιν: «Εγώ δε, σαν τον κουφό, δεν άκουγα (τα λόγια τους) και σαν να ήμουν άλαλος, δεν έβγαζα μιλιά άπ' το στόμα μου, κι' έκανα πώς δεν ακούω καί πώς δεν προσέχω τους άδι­κους ελέγχους των»  ΨΑΛΜΟΣ ΛΖ 14-15
Κι' εμείς, λοιπόν, ας μην τους ακούμε, σαν ξένοι που μας είναι, μήτε να τους υπακούμε, έστω κι' αν μας ξε­σηκώνουν για προσευχή ή αν φωνάζουν για νηστείες αλ­λά να προσέχουμε στην πρόθεση μας να ασκηθούμε μάλ­λον καί να μην απατόμεθα άπ' αυτούς, που όλα τα κά­νουνε με δόλο.
Δεν πρέπει δε να τους φοβούμεθα, έστω κι' αν φαίνονται  ότι μας επιτίθενται ή κι' αν μας απειλούν με θά­νατο διότι είναι ανίκανοι καί δεν μπορούν τίποτα να κάμουν, παρά μόνο να φοβερίζουν.
Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ  ΠΕΡΙΟΡΙΖΕΤΑΙ   ΣΕ ΑΠΕΙΛΕΣ ΚΑΙ ΗΘΟΠΟΙΊΕΣ
Γι' αυτό πού πρόκειται να σας ειπώ, σας έχω ήδη μιλήσει πρόχειρα. 'Αλλά καί τώρα δεν θα βαρεθώ να σας μιλήσω εκτενέστερα για οσα αφορούν τους δαίμο­νας, γιατί ή υπόμνησης αυτή θα σας εξασφάλιση.
Όταν ό Κύριος ήλθε στη γη, ξέπεσε ό εχθρός καί αδυνάτισαν οι δυνάμεις του. Γι' αυτό καί δεν μπορεί να κάμει τίποτε. Σαν τύραννος όμως πού είναι, δεν ησυχά­ζει, καίτοι έπεσε, άλλ' απειλεί έστω καί με λόγια μόνον. Μαζί με τ' άλλα ας το σκέφτεται καθένας από σας κι' αυτό καί θα μπορεί να καταφρονεί τα δαιμόνια.
Καί αν μεν ήσαν ντυμένοι τέτοια σώματα, σαν τα δικά μας, θα μπορούσαν να λένε, ότι κρύβονται οι άν­θρωποι και δεν τους βρίσκουμε, άλλ' άμα τους βρούμε τους βλάπτουμε, θα μπορούσαμε κι' εμείς να κρυβόμα­στε, ώστε να μη μπορούν να μας βρουν, γιατί θα τους κλείναμε τις πόρτες. όμως δεν είναι έτσι, άλλα μπο­ρούν να μπουν και με κλειστές τις πόρτες και βρίσκον­ται σ' όλον τον αέρα, κι' αυτοί και ό πρώτος μεταξύ τους διάβολος.
Είναι και κακοθελητές και έτοιμοι να βλάπτουν και όπως Είπεν ό Σωτήρ: «Είναι εξ αρχής ανθρωποκτόνος ό πατήρ της κακίας διάβολος» ΙΩΑΝ Η, 44. Άλλα εμάς δεν μπόρε­σε να μας φονέψη πνευματικά και ζούμε τώρα κατά τον τρόπο του Χριστου και πολιτευόμεθα όλο και περισσό­τερο εναντίον τους.
Είναι φανερό πώς δεν περνάει τίποτα άπ' το χέρι τους, μιας και ούτε ο τόπος τους εμποδίζει να μας επιβουλεύονται, ούτε μας βλέπουν σαν φίλους των για να μας λυπηθούν, ούτε φιλάγαθοι είναι για να μας διορθώ­σουν. Άλλα μάλλον είναι πονηροί και τίποτε δεν τους α­πασχολεί, παρά να βλάπτουν αυτούς πού αγαπούν την αρετή και τους θεοσεβείς.
Επειδή όμως δεν έχουν τη δύναμη τίποτε να κάνουν, γι' αυτό και δεν το κάνουν, παρά μονάχα φοβερίζουν. Διότι, εάν μπορούσαν, δεν θ' αργοπορούσαν, άλλ' ευθύς θα ενεργούσαν το κακό, γιατί είναι έτοιμοι και προδιατεθειμένοι σ' αυτό και μάλιστα εναντίον μας.
Και να, αλήθεια, τώρα πού συγκεντρωθήκαμε, μι­λάμε εναντίον τους και ξέρουν καλά, ότι, έφ' όσον ε­μείς προκόβουμε, αυτοί αδυνατίζουν. Εάν, λοιπόν, είχαν την εξουσία, κανέναν από μας τους Χριστιανούς δεν θ' άφηναν να ζει. «Διότι αυτό πού σιχαίνεται ο αμαρτω­λός είναι ή θεοσέβεια» .ΣΟΦΙΑ ΣΕΙΡΑΧ, 25
 Κι' επειδή δεν έχουν καμιά δύναμη, γι' αυτό μάλλον τους εαυτούς των πληγώνουν, για­τί δεν μπορούν να κάμουν τίποτε άπ' όσα απειλούν.
Έπειτα, για να μην τους φοβόμαστε, πρέπει να σκεφτόμαστε και το έξης: Εάν είχαν τη δυνατότητα, δεν θα ερχόταν τόσοι πολλοί, σαν όχλος, Ούτε θα έκαναν φαντάσματα, ούτε θα μηχανεύοντο πώς να αλλάζουν διαρκώς μορφές και τρόπους εμφανίσεως, άλλα θ' αρκούσε νά έρθει ένας και μόνον, για να μας κάνη αυτό πού και μπορεί και θέλει. Πολύ περισσότερο, διότι όποιος έ­χει την εξουσία, δεν σκοτώνει με φαντάσματα, ούτε με το πλήθος του φοβερίζει, άλλ', ευθύς ως το θέληση, κά­νει κατάχρηση της εξουσίας του.
Άλλα οί δαίμονες, επειδή δεν μπορούν να κάμουν τί­ποτε, παίζουν σαν ηθοποιοί επί σκηνής, αλλάζουν τις μορφές των και φοβίζουν τα μικρά παιδιά με τη φαντα­σία του πλήθους των και με τις εναλλαγές μορφών, πρά­γματα δηλαδή, από τα όποια οφείλουμε περισσότερο να τους καταφρονούμε, σαν αδύνατους.
Ό αληθινός άγγελος, πού στάλθηκε από τον Κύριο κατά των Άσσυρίων, δεν έλαβε ανάγκη να συνοδευθή από πλήθος, ούτε από εξωτερική (των ενδυμασιών και της μορφής) φαντασία, ούτε από κτύπους ή κρότους, αλ­λά έκαμε ήρεμα χρήσιν της εξουσίας του και σκότωσε αμέσως εκατόν ογδόντα πέντε χιλιάδες. Δ. ΒΑΣΙΛΕΩΝ Ιθ, 35.
 Αυτά κάνει ό άγγελος ό Ισχυρός, άλλα οι αδύνατοι δαίμονες τίποτε δεν μπορούν να κάμουν, τέτοιοι πού είναι, έστω κι αν προσπαθούν να εκφοβίσουν με τα φαντάσματα τους.
ΟΙ  ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΤΟΥ ΙΩΒ ΚΑΙ Η ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ  ΔΙΑΒΟΛΟΥ
Εάν σκεφθεί κανείς τα παθήματα του ΙΩΒ και ειπεί:
Γιατί, λοιπόν, Όταν βγήκε ο διάβολος (από την παράσταση του ενώπιον του θεού), τα έκαμε όλα κατ` αυτού; και τον απογύμνωσε από τα υπάρχοντα του, σκό­τωσε τα τέκνα του, κι εκείνον τον χτύπησε με πληγή φρικτή και οδυνηρή ;
 Ας ξέρη πάλιν αυτός πού ερωτά, ότι δεν ήταν ό διάβολος ό Ισχυρός, άλλα ό Θεός, πού του παρέδωσε τον Ιώβ για δοκιμασία (της πίστεως και της υπομονής του). Και επειδή δεν μπορούσε να κάμει τίποτε, ζήτησε από το Θεό την άδεια καί, μόλις την έλαβε, έκαμε ότι έκαμε εναντίον του  Ιώβ.
Ώστε κι άπ' αυτό βγαίνει περισσότερο επιβαρημένος ό εχθρός, διότι, καίτοι ήθελε, ούτε εναντίον και ε­νός μόνον δικαίου ανθρώπου μπόρεσε να κάνη τίποτα διότι, αν είχε δύναμη, δεν θα ζητούσε την άδεια επειδή τη ζήτησε, όχι μια αλλά καί για δεύτερη φορά, άπ' αυτό φαίνεται ότι είναι ανίκανος καί δε μπορεί να κάνη τίποτε.
Καί το θαυμαστόν, βέβαια, δεν είναι ότι δεν μπόρε­σε τίποτε εναντίον του Ιώβ, αλλά ότι ούτε κατά των κτηνών του θα γινόταν καταστροφή, εάν δεν το επέτρε­πε ό Θεός μα ούτε κατά των χοίρων, έχει την εξουσία. Διότι, όπως γράφει το Ευαγγέλιο,  «Παρακαλούσαν  τον Κύριο, λέγοντας: Έπίτρεψέ μας να απέλθομε στους χοίρους». ΜΑΤΘΑΙΟΣ Η, 31.
 Εάν, λοιπόν, δεν έχουν εξουσία, Ούτε στους χοίρους, πολύ περισσότερο δεν έχουν εξουσία στους αν­θρώπους, πούνε πλασμένοι κατ' εικόνα Θεού.
ΠΟΥ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ Η ΘΕΩΡΙΑ «ΤΟΥ ΠΑΤΕΙΝ ΕΠΑΝΩ ΟΦΕΩΝ ΚΑΙ ΣΚΟΡΠΙΩΝ»
Αρα, το Θεό μονάχα πρέπει να φοβούμεθα, κι` αυ­τούς να τους καταφρονούμε καί να μην τους φοβόμαστε καθόλου. Άλλα, όσο περισσότερο πράττουν αυτοί αυτά, τόσο καί περισσότερο να επαυξάνομε εμείς την άσκηση μας εναντίον τους.
Διότι μέγα όπλο κατ' αυτών είναι ή ορθή (ακριβής καί σωστή) ζωή, καί ή πίστης προς τον Θεόν. Φοβούνται πράγματι τη νηστεία των ασκητών, την αγρυπνία, τις προσευχές, την πραότητα, τον ήσυχο χαρακτήρα, τον αφιλάργυρο, τον ακενόδοξο (την έλλειψη ψωρουπερηφάνειας), την ταπεινοφροσύνη, το φιλόπτωχον, τις ελεημο­σύνες, το αόργητον και προ πάντων την ευσέβεια προς τον Χριστό.
Γι' αυτό, βέβαια, και τα κάνουν όλα, για να μην υ­πάρχουν ενάρετοι, πού θα τους καταπατούν.. Διότι ξέρουν καλά τη χάρι πού δόθηκε εναντίον τους από τον Σωτήρα στους πιστούς, όπως ό ίδιος το είπε: «Ιδού σας έχω δώσει την εξουσία να πατάτε πάνω σε φίδια και σκορ­πιούς (να εξουδετερώνετε ανθρώπους δόλιους σαν φίδια και επικίνδυνους σαν τους σκορπιούς) και πάνω σ' όλη τη δύναμη του εχθρού». ΛΟΥΚΑ Ι, 19
 ΠΩΣ ΠΡΟΛΕΓΟΥΝ ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ
Αν, λοιπόν, μερικές φορές υποκρίνονται ότι προλέ­γουν τα μέλλοντα, ας μην τους το παραδέχεται κανείς. Γιατί συχνά, από πολλές ήμερες πριν, λένε για τους αδελφούς πού πρόκειται να μας συναντήσουν. Και έρχον­ται υστέρα εκείνοι. Άλλα το κάνουν αυτό, όχι από το ενδιαφέρον τους για όσους τους ακούνε, άλλα για να τους πείσουν να τους πιστεύουν έτσι (για προφήτες), και τότε να τους καταστρέψουν, μιας και τους κάμουν υ­ποχείριους. Γι' αυτό, δεν πρέπει να τους δίνουμε προσο­χή, αλλά, κι' όταν κάτι προλέγουν, να μη τα παραδεχόμαστε, αφού δεν τάχομε ανάγκη.
Μιας κι' έχουν σώματα ελαφρότερα των ανθρώπων και βλέπουν αυτούς πού ξεκίνησαν ναρθούν σε μας, γιατι να είναι θαυμαστόν, ότι τρέχουν, τους προλαβαίνουν στο δρόμο και μας ειδοποιούν; Έτσι μπορεί να προλέγει κι' ένας καβαλάρης, προσπερνώντας αυτούς πού πά­νε με τα πόδια. Ώστε, ούτε και γι' αυτό είναι ανάγκη να τους θαυμάζουμε. Διότι τίποτε από τα μη γενόμενα δεν προγνωρίζουν, αλλά μόνον ό Θεός τα ξέρει όλα προτού να γίνουν. ΔΑΝΙΗΛ ΣΩΣΑΝΝΑ, 42
Αυτοί προτρέχουν σαν κλέφτες και αναγγέλλουν οσα βλέπουν. Σ ε πόσους ν' ανακοινώνουν τώρα, ότι συγ­κεντρωθήκαμε και μιλάμε εναντίον τους, προτού να φυ­γή κάποιος από μας και πριν τ' ανακοίνωση κανείς άλ­λος ! Αυτό όμως το κάνει κι' ένα παιδάκι - ταχυδρόμος, άμα προλάβει άλλον πού τυχόν βραδυπορεί. Να τι θέλω να πω: Αν κανείς ξεκινήσει από τη Θηβαίδα ή από καμιά άλλη χώρα, πριν μεν αρχίσει να βαδίζει δεν γνωρί­ζουν οί δαίμονες αν θα περπατήσει· ευθύς ως τον δουν να προχωρεί, προτρέχουν καί, προτού να φθάσει αυτός, ειδοποιούν. Έτσι συμβαίνει, ώστε οί οδοιπόροι ναρθούν έπειτα από μέρες. Πολλές όμως φορές τυχαίνει να γυ­ρίσουν πίσω οί ταξιδιώτες, οπότε διαψεύδονται.
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΛΗΜΜΥΡΕΣ ΤΟΥ ΝΕΙΛΟΥ Κ.Λ.Π.
       Έτσι φλυαρούν πότε -πότε καί για το νερό του πό­ταμου (Νείλου). Γιατί, βλέποντας να πέφτουν πολλές βροχές στα μέρη της Αιθιοπίας καί, ξέροντας ότι από κείνες τις βροχές γίνεται ή πλημμύρα του πόταμου, προτρέχουν καί το λένε προτού να έλθει το νερό στην Αίγυ­πτο. Αυτό όμως καί οι άνθρωποι θα μπορούσαν να το πουν, αν μπορούσαν να τρέξουν σαν εκείνους.
Kαι όπως ό σκοπός του Δαυίδ, ανεβαίνοντας σε ψη­λό μέρος, έβλεπε κάποιον πού ερχόταν πρωτύτερα από άλλον σκοπό, πού ήταν χαμηλά στις υπώρειες του βουνού, καί προτρέχοντας, έλεγε πριν από άλλους σκοπούς, όχι οσα δεν έγιναν, άλλα αυτά, πού κείνη την ώρα είχανε μπει μπροστά και γίνονταν, έτσι κι' αυτοί (οί δαίμονες) προτιμούν να κουράζονται καί ειδοποιούν άλλους (μο­ναχούς), μόνον για να τους απατούν. Αν όμως ή Πρό­νοια του Θεού αποφασίσει εν τω μεταξύ κάτι, για τα νε­ρά ή για τους οδοιπόρους (διότι της είναι δυνατόν π. χ. να προλάβει κάθε πλημμύρα), τότε αποδείχνονται ψεύτες οί δαίμονες καί θάχαν ξεγελαστή όσοι τους είχαν δώ­σει προσοχή.
ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΜΑΝΤΕΙΑ - ΟΙ  ΠΡΟΓΝΩΣΕΙΣ
Έτσι είχαν συσταθεί τα μαντεία των Ελλήνων κι' έτσι πλανήθηκαν από τους δαίμονες στην αρχαιότητα, άλλα έπαψε του λοιπού ή πλάνη, ως έξης: Ήλθε ό Κύριος, ό όποιος, μαζί με την πανουργία τους, κατήργησε καί τους δαίμονας.
Διότι τίποτε δεν γνωρίζουν μόνοι τους, αλλά, σαν κλέφτες, προβάλλουν οσα βλέπουν σε άλλους καί μάλ­λον παρατηρούν καί συμπεραίνουν, παρά προγνωρίζουν.
Συνεπώς, κι' αν κάποτε λένε κάτι αληθινό, Ούτε τότε να τους θαυμάζει κανείς.
Διότι καί οί γιατροί, από την πείρα πού έχουν των νοσημάτων, όταν παρατηρήσουν καί σε άλλους την ίδια αρρώστια, πολλάκις προλέγουν την εξέλιξη της, γιατί συνήθισαν τον εαυτό τους να στοχάζονται καί να βγά­ζουν συμπεράσματα.
Καί οί κυβερνήτες πλοίων καί οί γεωργοί πάλιν, πα­ρατηρώντας από συνήθεια την κατάσταση του αέρος, προ­λέγουν αν θα χειμωνιάση ή θα γίνει καλοκαιρία. Καί δεν μπορεί να πει κανείς γι' αυτό, ότι προλέγουν από θεία έμπνευση, αλλά από την πείρα καί τη συνήθεια.
Εάν κάποτε, λοιπόν, καί οί δαίμονες στοχαζόμενοι λένε τα ίδια, ας μην τους θαυμάζει κανείς γι' αυτό, μήτε να τους δίνη προσοχή. Διότι, κατά τι είναι χρήσιμο σ' αυτούς πού τους ακούνε, να μαθαίνουν άπ' αυτούς, μπρο­στά από λίγες μέρες, αυτά πού πρόκειται να συμβούν; Η ποια επείγουσα ανάγκη υπάρχει, να γνωρίζει κανείς αυτά; Καί είναι ζήτημα αν τα γνωρίζει αληθινά.
Διότι αυτό (ή πρόγνωσης) δεν είναι από κείνα πού κάνουν αρετή, ούτε πάντως είναι γνώρισμα αγαθού ή­θους. Διότι κανείς μας δεν καλοτυχίζεται, πώς έχει μά­θει καί γνώρισε κάτι, αλλά ό καθένας μας θα κριθή, αν τήρησε την πίστη καί αν ειλικρινώς φύλαξε τάς έντολάς.
ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΣΤΙΣ  ΔΙΑΒΟΛΙΚΕΣ ΠΡΟΓΝΩΣΕΙΣ
ΤΟ ΔΙΟΡΑΤΙΚΟ ΧΑΡΙΣΜΑ
Ώστε, δεν πρέπει να δίδομαι μεγάλη σημασία σ' αυ­τά, ούτε να ασκητεύομε καί να κοπιάζομε για να προγνωρίζωμε, αλλά πώς να πολιτευόμεθα καλώς, για να αρέσομε στο Θεό. Καί πρέπει να προσευχόμαστε, όχι για να προγνωρίζωμε, Ούτε για να αποκτάμε αυτό ως αμοιβή της ασκήσεως, άλλα για να μας γίνει ό Κύριος συνεργός στη νίκη κατά του διαβόλου.
Αν δε, καμιά φορά, μας ενδιαφέρει καί να προγνωρίζωμε κάτι, ας κρατάμε καθαρή τη διάνοια μας. Γιατί εγώ πιστεύω, ότι ή ψυχή, ή οποία είναι καθαρή άπ' όλες τις απόψεις καί μένει φυσική, μπορεί να γίνει διορατική, καί να βλέπει περισσότερα καί μακρύτερα από τους δαίμονες, γιατί θα έχη τον Κύριο, πού θα της τα φανερώνει όλα. Τέτοια ήταν καί ή ψυχή του Προφήτη Ελισαίου, ή οποία διέβλεπε οσα έπραξε καί έπαθε ο Γιεζι, Δ, ΒΑΣΙΛΕΩΝ Ε, 1 κι' έβλεπε τις δυνάμεις πού της παραστεκόταν. Δ ΒΑΣΙΛ. ΣΤ, 17
 ΟΡΑΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ  ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ ΟΙ ΑΓΑΘΕΣ ΟΠΤΑΣΙΕΣ
Όταν, λοιπόν, έρχονται τη νύχτα προς εσάς καί θέ­λουν να σας πουν τα μέλλοντα ή λέγουν: εμείς είμα­στε άγγελοι, — μην τους προσέχετε, γιατί ψεύδονται.
Καί αν επαινούν την άσκηση σας καί σας μακαρί­ζουν, μήτε να τους υπακούετε, μήτε να προσποιείσθε καν ότι τους ακούτε. Σφραγίζετε δε περισσότερο τους εαυτούς σας καί τον οίκο σας (με το σημείον του Σταυρού) καί προσεύχεσθε, καί θα τους δείτε να γίνονται άφαντοι. Διότι είναι πραγματικά δειλοί καί πολύ Φοβούνται το σημείον του Κυριακού Σταυρού, επειδή βέβαια ό Σωτήρας μας, αφού τους απογύμνωσε με το Σταύρο του, τους εξέθεσε για παραδειγματισμό μας.
Κι' αν στήσουν αναιδέστερα αισχρό χορό παριστά­νοντας διάφορες καί ποικίλες χλευαστικές φαντασίες, μη φοβηθείτε, μήτε να ζαρώνετε, μήτε τα καλά τους να προσέχετε. Γιατί είναι εύκολο καί μπορετό να διακρί­νετε την παρουσία των αγαθών πνευμάτων καί των φαύ­λων (αισχρών), επειδή ό Θεός μας δίνει αυτό το χά­ρισμα.
Διότι ή μεν οπτασία των Αγίων δεν είναι ταραγμέ­νη, γιατί ούτε θα φιλονικήσει, ούτε θα καυγαδίσει, ούτε θ<sup>`</sup> ακούσει κανένας τη φωνή της. ΗΣΑΪΑΣ ΜΒ 1-2
 Ήσυχα δε καί με πραότητα γίνεται ή παρουσία τους, ώστε ευθύς να γίνε­ται χαρά καί αγαλλίασης καί θάρρος μέσα στην ψυχή (πού βλέπει την αγία οπτασία). Διότι είναι μαζί τους ό Κύριος, πού είναι ή δική μας χαρά, καί ή δύναμις του Θεού Πατρός κι' οί λογισμοί πού φέρνει ή οπτασία αυ­τή στην ψυχή είναι ατάραχοι καί ακύμαντοι, έτσι πού Όταν ή ψυχή καταυγάζετε από την αγία οπτασία να θεωρεί τους φαινομένους (αγίους ή αγγέλους).
Διότι, μαζί μ' αυτήν, μπαίνει στην ψυχή εκείνου πού τη βλέπει, μία επιθυμία διακαής για τα Θεία καί τα μέλ­λοντα αγαθά, να θέλει να προσκολληθεί κοντά τους κι αν ήταν δυνατόν, νά έφευγε από τη γη μαζί τους.
 Αν δε, παρ όλα αυτά, ως άνθρωποι, φοβηθούν ίσος μερικοί την οπτασία των καλών πνευμάτων, τον αφαιρούν το φόβο οί φαινόμενοι άγιοι με την αγάπη τους, όπως έκαμε ό Γαβριήλ στο Ζαχαρία,  ΛΟΥΚΑ Α, 13 και ό άγγελος πού φάνηκε στο θειο μνημείο στις γυναίκες , ΜΑΤΘΑΙΟΣ  ΚΗ, 5 καθώς και ό άγγελος στους ποιμένες, πού έλεγε στο Ευαγγέλιο, «Μη φοβείσθε». ΛΟΥΚΑΣ Β, 10.
 Διό­τι ό φόβος τους ήταν όχι από δειλία της ψυχής, άλλα α­πό την επίγνωση της παρουσίας ανωτέρων πνευμάτων. Τέτοια, λοιπόν, είναι ή οπτασία των Αγίων.
    ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ ΑΓΙΟΥ ΚΑΙ  ΔΙΑΒΟΛΙΚΟΥ ΟΡΑΜΑΤΟΣ
Ή επιδρομή και φαντασία των φαύλων πνευμάτων είναι τεταραγμένη, με χτύπο και ήχο και κραυγή, σαν φασαρία ανάγωγων νεαρών και ληστών. Άπ' αυτά γί­νεται ευθύς δειλία της ψυχής, τάραχος και αταξία λογι­σμών, κατήφεια (κατσούφιασμα), μίσος προς τους άλ­λους ασκητές, αμέλεια και αδράνεια για τα πνευματι­κά, λύπη, ανάμνησης των οικείων (ανθρώπων ή πραγμά­των) , και φόβος του θανάτου. Επακολουθεί επιθυμία των κακών, αμέλεια προς την αρετή και ακαταστασία του ήθους.
Όταν, λοιπόν, φοβηθείτε, άμα δείτε κανένα όραμα, εάν μεν ό φόβος χαθεί ευθύς αμέσως και άντ' αυτού γίνει χαρά ανεκλάλητη και ευθυμία, θάρρος και ανάκτησης δυνάμεως, αταραξία των λογισμών και τα αλλά πού προείπα, καθώς και ανδρεία και αγάπη προς τον Θεό, τότε θαρρείτε και προσεύχεσθε. Γιατί ή χαρά και ή καλή κατάστασης αυτή της ψυχής δείχνει του παρουσιαζομένου πνεύματος την αγιότητα. Έτσι ό 'Αβραάμ, μόλις είδε τον Κύριο εύφράνθη ή καρδία , του ΓΕΝ. ΙΗ, 1, και ό Ιωάννης, όταν μίλησε ή Θεοτόκος Μαρία, σκίρτησε από αγαλλίαση μέ­σα στην κοιλιά της μάνας του ΛΟΥΚΑ Α, 41, 44.
Εάν δε, όταν σας φάνουν τίποτε οράματα, γίνει τα­ραχή και χτύπος εξωτερικός και φαντασία κοσμική, (αν παρουσιάζονται, δηλαδή, ανθρώπινες απρεπείς πράξεις) και απειλή θανάτου και οσα είπα προηγουμένως, να γνωρίζετε ότι πρόκειται για επίθεση πονηρών πνευ­μάτων.
ΑΛΛΑ ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ  ΣΗΜΕΙΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΤΩΝ ΠΟΝΗΡΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΩΝ.
Και το έξης να έχετε για διακριτικό γνώρισμα: Όταν εξακολουθεί να φοβάται ή ψυχή, πρόκειται για πα­ρουσία των εχθρών. Διότι οί δαίμονες δεν αφαιρούν τη δειλία πού συνοδεύει τέτοιες εμφανίσεις, όπως την αφή­ρεσε ό μέγας Αρχάγγελος Γαβριήλ από τη Μαρία και το Ζαχαρία και όπως ό άγγελος πού φάνηκε στο μνη­μείο, στις γυναίκες. 'Αλλά σαν δουν τους ανθρώπους να φοβούνται, τότε μεγαλώνουν περισσότερο τις φοβερές φαντασίες, για να τους κατατρομάξουν ακόμα περισσό­τερο κι' αφού μπουν στο κελί τους, να τους περιπαί­ξουν σαρκαστικά, λέγοντας:
— Πέστε  να μας προσκυνήσετε.
Τους Έλληνες, λοιπόν, έτσι τους απάτησαν κι' έτσι έπλασαν αυτοί τους ψευδώνυμους Θεούς τους. Εμάς όμως δεν μας άφησε ό Κύριος να απατηθούμε από το διά­βολο, γιατί, τον καιρό πού  του κάνε κι' αυτού τέτοιες Φαντασίες, τον επετίμησες και του είπε:
— Φύγε από μπροστά μου, σατανά, διότι το λέει ή Γραφή «Κύριον τον Θεόν σου να προσκύνησης και Αυτόν μονάχα να λατρέψεις» . ΜΑΤΘΑΙΟΣ  Δ, 10
Όλο, λοιπόν, και περισσότερο ας καταφρονείται γι' αυτά ο πανούργος από μας. Γιατί αυτό πού είπε ό Κύ­ριος, για χάρι μας το έκαμε, ώστε όταν ακούν οι δαίμο­νες κι' από μας αυτά τα λόγια, ν' ανατρέπονται από τη δύναμη του Κυρίου, πού με τα ίδια αυτά λόγια τους επετίμησε.
 ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΣ ΠΝΕΥΜΑΤΩΝ
Δεν πρέπει όμως να καυχόμαστε, επειδή εκδιώκου­με δαίμονας, ούτε να υπερηφανευόμαστε για θεραπείες, Ούτε να θαυμάζουμε εκείνον μονάχα πού εκβάλλει τα δαιμόνια και να εξευτελίζουμε εκείνον πού δεν τα διώχνει.
Ας μαθαίνει κανείς καλά την άσκηση και κάθε μο­νάχου· και ή να τον μιμείται και να δείξει ζήλο ή να διορθωθεί.
Διότι το να κάνομε «σημεία» δεν είναι δικό μας έργον, άλλ' είναι έργον του Σωτήρος, πού έλεγε στους μαθητές Του: «Να μη χαίρετε γιατί τα δαιμόνια υποτάσσονται σε σας, αλλά διότι τα ονόματα σας είναι γραμ­μένα στους ουρανούς». ΛΟΥΚΑ Ι, 20
 Διότι, το νάχουν γραφή τα ονόματα στον ουρανό, είναι τεκμήριο της δικής μας αρε­τής και δικού μας βίου (εννοείται του χριστιανικού)· το να εκβάλλει όμως κανείς δαιμόνια είναι του Σωτήρος χάρις, γιατί Αυτός την έχει δώσει.
Γι' αυτό, σ' εκείνους πού καυχώνται όχι για την α­ρετή, αλλά για τα σημεία πού κάνουν, και λένε: «Κύ­ριε, δεν διώξαμε δαιμόνια με το δικό Σου όνομα και με το δικό Σου όνομα δεν κάμαμε πολλά έργα δυνάμεως;» αποκρίθηκε: «Αληθινά σας το λέγω, δεν σας γνωρίζω».  ΜΑΤΘΑΙΟΣ Ζ, 22-23 Διότι ό Κύριος ούτε θέλει να γνωρίζει τάς οδούς των άσεβών . ΡΩΜ. Α , 18.
 Πρέπει, λοιπόν, κατά γενικό κανόνα, να προσευχώμεθα καθώς προείπα, για να λαμβάνουμε χάρισμα δια­κρίσεως πνευμάτων, ώστε να μη πιστεύουμε σε κάθε πνεύ­μα, καθώς λέει ή Γραφή. Α ΙΩΑΝ Δ, 1
ΟΙ ΠΑΝΟΥΡΓΙΕΣ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ
        Θα ήθελα τώρα να σιωπήσω και να μην ειπώ τίποτε δικό μου — από τον εαυτό μου — και να αρκεσθώ μόνον σ' αυτά. Για να μη νομίσετε όμως, ότι αυτά τα λέγω α­πλώς (θεωρητικά), άλλα για να πιστέψετε ότι αυτά πού διηγούμαι είναι από πείρα δική μου και αληθινά, γι' αυτό και πάλιν θα σας πω οσα είδα να επιτηδεύονται οί δαίμονες, έστω κι' αν γίνω σαν ανόητος. Ξέρει όμως ό Κύριος, πού με ακούει, την καθαρή μου συνείδηση και ότι όχι για μένα, άλλα χάριν της αγάπης σας και για να σας παρακινήσω στην άσκηση της αρετής, τα λέγω οσα ξέρω.
•     Πόσες φορές με μακάρισαν κι' εγώ τους καταράστηκα στο όνομα του Κυρίου!
•     Πόσες φορές προείπαν για το νερό του πόταμου (Νείλου) !  κι' εγώ τους έλεγα:  Και τι σας μέλει εσάς γι' αυτό;
•     "'Ήλθαν  κάποτε  με απειλές και με περικύκλωσαν, πως οι στρατιώτες με πανοπλίες.
•     Και άλλοτε με αλόγα και θηρία και ερπετά γέμισαν το σπίτι, κι' εγώ έψαλλα: «Ήλθαν με άρματα και με άλογα, εμείς δε  (θα γενούμε Ισχυρότεροι, θα νικήσουμε  και)   θα μεγαλυνθούμε με το όνομα του Κυρίου Θεού μας». ΨΑΛΜ. Ιθ 8.
•     Κα! με τις προσευχές κατανικήθηκαν εκείνοι πα­ρά του Κυρίου.
•     Ήλθαν κάποτε   μέσ'  στο  σκοτάδι σαν φωτεινά φαντάσματα! και έλεγαν:Ήλθαμε να σου φέξομε, Αν­τώνιε. Κι εγώ προσευχόμουν μισοκλείνοντας τα μάτια, κι' αμέσως έσβησε το φως των άσεβων.
•     και έπειτα' από λίγους μήνες, ήλθανε ψάλλοντας κι' έλεγαν λόγια από τις Γραφές! «Εγώ δε ώσεί κωφός ουκ ήκουον» . ΨΑΛΜ,. ΛΖ, 14.
•     Έσεισαν κάποτε το μοναστήρι, μα εγώ προσευ­χόμουν ακίνητος (χωρίς να χάσω το θάρρος μου), επι­μένοντας στο πνευματικό μου φρόνημα.
•     Κι' αργότερα ξανάρθαν κρατώντας κι' σφύριζαν κι' χόρευαν. Καθώς δε προσευχόμουν και ανακαθόμουν ψάλλοντας μέσα μου, ευθύς αμέσως άρχισαν να θρηνούν καί να κλαίνε σαν να είχαν εξαντληθεί τελείως από την κούραση εγώ δε δόξαζα τον Κύριον, πού τους καθήρεσε καί εξέθεσα στο κοινό την τόλμη καί τη μανία τους.
ΑΛΛΕΣ ΠΑΝΟΥΡΓΙΕΣ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ ΚΑΙ   ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ
• Φάνηκε κάποτε ένας δαίμων πολύ ψηλός καί φαν­ταχτερός καί τόλμησε να ειπεί:

— Εγώ είμαι ή δύναμις του Θεού καί, Εγώ είμαι ή Πρόνοια τι θέλεις να σου χαρίσω; Εγώ δε τότε φύσηξα περισσότερο στα μούτρα του, είπα το όνομα του Χριστού, επεχείρησα καί να τον χτυ­πήσω καί φάνηκα σαν να τον χτύπησα. Αμέσως αυτός, πού ήταν τόσο μεγάλος, στο όνομα του Χριστού χάθηκε, μαζί με όλα τα δαιμόνια της παρέας του.

• Ήλθε κάποτε Όταν νήστευα, μοιάζοντας σαν μο­ναχός — ό δολερός, καί κρατώντας ψωμιά φανταστικά καί με συμβούλευε λέγοντας;
— Φάγε και ησύχασε από τους πολλούς κόπους' άν­θρωπος είσαι και συ και θ' αρρωστήσεις.
Εγώ δε, μόλις κατάλαβα την πονηρία του, σηκώθη­κα να προσευχηθώ. Κι' εκείνος δεν μπόρεσε ν` άνθέξη γιατί χάθηκε και φάνηκε να βγαίνει σαν καπνός από την πόρτα.
•    Πόσες φορές έδειξε στην έρημο φαντασία χρυσα­φιού ! Μόνο και μόνο για να το πιάσω και να το κοιτά­ξω. Εγώ δε έψαλλα καταπάνω του κι εκείνος έλιωνε.
•    Πολλές φορές μου προξενούσαν πληγές και εγώ έλεγα «Τίποτα δεν θα με χωρίσει από την αγάπη του Χριστού».ΡΩΜ Η, 35.
•     Κι' αυτοί περισσότερο χτυπιόντουσαν μεταξύ τους μετά άπ' αυτό. Μα, δεν ήμουν εγώ, πού τους έπαυα και τους αργούσα (τη δύναμη τους), αλλ<sup>`</sup> ήταν ό Κύριος πού λέγει:  «"Έβλεπα το σατανά σαν αστραπή από τον ουρανό να πέφτει» . ΛΟΥΚΑ Ι, 18.
Εγώ δε, τέκνα μου, θυμούμενος το Αποστολικό ρη­τό τα «Μετέφερα αυτά στον εαυτό μου»,  Α ΚΟΡΙΝ. Δ,6. για να μάθετε να μην αποκάμετε στην άσκηση, μήτε να φοβάσθε του διαβόλου και των δαιμόνων του τις φαντασίες.
Η ΔΟΛΕΡΗ ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ
Και επειδή κατάντησα ανόητος με το να σας τα διη­γούμαι αυτά, δεχθείτε και τούτο για ασφάλεια και αφοβία, και πιστεύετε με' γιατί δεν ψεύδομαι.
• Έκρουσε κάποτε ένας στο μοναστήρι την πόρτα μου, και άμα βγήκα είδα έναν πού φαινόταν ψηλός και λιγνός. "Έπειτα, καθώς τον ρώτησα:
—Εσύ ποιος είσαι; είπε:
—Εγώ είμαι ό σατανάς. "Όταν έπειτα τον ρώτησα:
—Γιατί, λοιπόν, είσαι τώρα εδώ; εκείνος έλεγε:
— Γιατί  με κατηγορούν άδικα οι μοναχοί, και όλοι οι άλλοι Χριστιανοί;  Γιατί με καταριόνται κάθε ώρα; Όταν δε εγώ του είπα:
—Αλήθεια, γιατί τους ενοχλείς; είπε:
— Δεν είμ' εγώ πού τους ενοχλώ, αλλά αυτοί οι ί­διοι ταράσσουν τους εαυτούς των. Γιατί εγώ κατάντησα ασθενής. Δεν διάβασαν, ότι «Χάθηκαν τελείως οι ρομ­φαίες του εχθρού και κατέστρεψες τις πολιτείες»,  ΨΑΛΜΟΣ Θ, 7. δεν έ­χω πια τόπο, Ούτε βέλος, ούτε πόλιν. Παντού έχουν γίνει Χριστιανοί· έπειτα και ή έρημος έχει γεμίσει μοναχούς.
Τούς εαυτούς των να φυλάξουν και να μη καταριόνται εμένα, άδικα. Τότε, αφού θαύμασα τη χάρι του Κυρίου, του είπα:
— Ενώ είσαι πάντα ψεύτης και ποτέ δεν λες την α­λήθεια, όμως τώρα, και χωρίς να θέλεις, αυτό πού είπες είναι αληθινό. Πράγματι ό Χριστός, πού κατέβηκε γι' αυτούς στον κόσμο, σε έχει εξασθενίσει, σ' έβαλε κάτω και σε γύμνωσε (από κάθε δύναμη).
Εκείνος ακούγοντας το  όνομα του   Σωτηρος   (πού τον έκαιγε)   και μη υποφέροντας το  κάψιμο,  έγινε ά­φαντος.
ΟΠΛΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΔΕΙΛΙΑΣ
αφού, λοιπόν, κι' αυτός ό' διάβολος ομολογεί, ότι δεν έχει δύναμη για τίποτε, οφείλουμε να τον καταφρο­νούμε παντελώς κι αυτόν καί τα δαιμόνια του.
Και έχει μεν ό εχθρός μαζί με τα σκυλιά του τόσες πολλές πανουργίες, εμείς όμως αφού μάθαμε την αδυνα­μία τους μπορούμε να τους περιφρονούμε.
Κατ' αυτόν τον τρόπο βεβαιωμένοι, να μην αποθαρ­ρυνόμαστε εκ των προτέρων, μήτε να περνούν δειλίες α­πό την ψυχή μας, μήτε να αναπλάθομαι (να φέρνομαι συ­νεχώς) στο μυαλό μας φόβους, λέγοντας:
— Μήπως, άρα, άμα έλθει ό δαίμονας με ανατρέψει ! Μήπως, ως δυνατότερος, επικράτηση και με νικήσει ή ξαφνικά παρουσιαστή και με συνταράξει!
Ούτε καν να σκεπτόμαστε έτσι ή κάτι τέτοια πρά­γματα, μήτε να λυπούμαστε σαν να είμαστε χαμένοι.
Μάλλον δε νά έχομε το θάρρος καί να χαιρόμαστε πάντοτε, γιατί έχομε σωθεί' κι' ας σκεπτόμαστε βαθιά με την ψυχή μας, ότι ό Κύριος είναι μαζί μας, Αυτός πού τους κατατρόπωσε και τους κατήργησε. Καί να βάζομε στο μυαλό μας καί να θυμόμαστε πάντοτε, ότι, έφ' όσον ό Κύριος είναι μαζί μας, τίποτε δεν θα μας κάνουν οι εχθροί.
Διότι, όταν  έλθουν, ότι λογής μας βρουν, ανάλογα κι' αυτοί συμπεριφέρονται απέναντι μας, καί ανάλογα με τις σκέψεις πού βρίσκουν μέσα μας εξομοιώνουν κι' αυτοί τις φαντασίες τους (τα φαντάσματα τους).
Εάν π.χ. μας βρουν να δειλιάζουμε και ταραγμέ­νους, ευθύς αμέσως αυτοί σαν τους ληστές πού βρήκαν αφύλαχτων τον τόπο τον καταλαμβάνουν καί ότι σκεπτόμαστε μέσα μας, το ίδιο κάνουν κι' αυτοί με το παρα­πάνω.
Αν, δηλαδή, μας βλέπουν φοβισμένους καί να τα έχουμε χαμένα, αυξάνουν περισσότερο τη δειλία μας με τα φαντάσματα καί τις απειλές καί έτσι του λοιπού κο­λάζεται μέσα σ' αυτά ή ταλαίπωρη ψυχή.
Αν όμως μας βρουν να χαιρόμαστε γιατί είμαστε του Κυρίου καί να σκεπτόμαστε για τα μέλλοντα αγαθά καί να θυμόμαστε τα (λόγια, τα έργα καί την αποστολή) του Κυρίου καί να σκεπτόμαστε ότι τα πάντα είναι στο χέρι του Κυρίου, καί ότι δεν έχει καμιά δύναμη ό δαί­μων κατά του Χριστιανού, ούτε έχει καθόλου εξουσία ε­ναντίον κανενός, τότε, βλέποντας την ψυχή ασφαλισμένη με τέτοιους λογισμούς, γυρίζουν και φεύγουν καταντροπιασμένοι.
Όταν είδε τον Ιώβ ό εχθρός τόσο καλά περιφραγμένο, μ' αυτόν τον τρόπο, αποχώρησε άπ' αυτόν, όμως βρίσκοντας τον Ιούδα γυμνό από τέτοιες σκέψεις, τον αιχμαλώτισε.
Ώστε, εάν θέλομε να καταφρονήσαμε τον εχθρό, ας σκεπτόμαστε πάντοτε τα του Κυρίου και ας χαίρει πάντοτε ή ψυχή μας με την ελπίδα στον Κύριο. "Έτσι θα βλέπομε τα παιγνίδια των δαιμόνων να εξαφανίζονται σαν καπνός και τους ίδιους θα τους βλέπομαι να φεύ­γουν μάλλον, παρά να μας καταδιώκουν. Γιατί αυτοί, όπως προείπα, είναι πολύ δειλοί μιας και προσμένουν το αιώνιο πυρ, το ετοιμασμένο γι' αυτούς.

ΒΙΟΣ ΚΑΙ  ΠΟΛΙΤΕΙΑ , ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΑΝΤΩΝΙΟΥ  ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ.

ΓΡΑΦΕΙΣ ΠΑΡΑ , ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ.

ΜΕΓΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ

ΕΚ. Β ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ.