Το Αποστολικό Ανάγνωσμα
Προς Εβραίους Επιστολή Παύλου (δ΄14 – ε΄6)Ἀδελφοί,
Ἔχοντες ἀρχιερέα μέγαν διεληλυθότα τοὺς οὐρανούς, Ἰησοῦν τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ, κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας. Οὐ γὰρ ἔχομεν ἀρχιερέα μὴ δυνάμενον συμπαθῆσαι ταῖς ἀσθενείαις ἡμῶν, πεπειραμένον δὲ κατὰ πάντα καθ' ὁμοιότητα χωρὶς ἁμαρτίας. Προσερχώμεθα οὖν μετὰ παρρησίας τῷ θρόνῳ τῆς χάριτος, ἵνα λάβωμεν ἔλεον καὶ χάριν εὕρωμεν εἰς εὔκαιρον βοήθειαν.
Πᾶς γὰρ ἀρχιερεὺς ἐξ ἀνθρώπων λαμβανόμενος ὑπὲρ ἀνθρώπων καθίσταται τὰ πρὸς τὸν Θεόν, ἵνα προσφέρῃ δῶρά τε καὶ θυσίας ὑπὲρ ἁμαρτιῶν, μετριοπαθεῖν δυνάμενος τοῖς ἀγνοοῦσι καὶ πλανωμένοις, ἐπεὶ καὶ αὐτὸς περίκειται ἀσθένειαν· καὶ διὰ ταύτην ὀφείλει, καθὼς περὶ τοῦ λαοῦ, οὕτω καὶ περὶ ἑαυτοῦ προσφέρειν ὑπὲρ ἁμαρτιῶν. Καὶ οὐχ ἑαυτῷ τις λαμβάνει τὴν τιμήν, ἀλλὰ καλούμενος ὑπὸ τοῦ Θεοῦ, καθάπερ καὶ Ἀαρών.
Οὕτω καὶ ὁ Χριστὸς οὐχ ἑαυτὸν ἐδόξασε γενηθῆναι ἀρχιερέα, ἀλλ' ὁ λαλήσας πρὸς αὐτόν· υἱός μου εἶ σύ, ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά σε· καθὼς καὶ ἐν ἑτέρῳ λέγει· σὺ ἱερεὺς εἰς τὸν αἰῶνα κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ.
Ἀπόδοση στη νεοελληνική:
Ἀδελφοί,
Ἀφοῦ ἔχομεν ἀρχιερέα μέγαν, ὁ ὁποῖος ἔχει διέλθει τοὺς οὐρανούς, τὸν Ἰησοῦν τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ, ἂς κρατᾶμε στερεὰ τὴν πίστιν ποὺ ὁμολογοῦμεν. Διότι δὲν ἔχομεν ἀρχιερέα, ποὺ νὰ μὴ μπορῇ νὰ συμπαθήση εἰς τὰ ἀδυναμίας μας, ἀλλὰ ἔχομεν ἕνα ποὺ ἔχει δοκιμασθῆ καθ’ ὅλα, σύμφωνα μὲ τὴν ὁμοιότητά του μ’ ἐμᾶς, χωρὶς νὰ ἁμαρτήσῃ. Ἂς προσερχώμεθα λοιπὸν μὲ πεποίθησιν ἀνώπιον τοῦ θρόνου τῆς χάριτος, διὰ νὰ λάβωμεν ἔλεος καὶ νὰ βροῦμε χάριν ὅταν θὰ ἔχωμεν ἀνάγκη διὰ βοήθειαν.
Διότι κάθε ἀρχιερεὺς λαμβάνεται ἀπὸ ἀνθρώπους καὶ ἐγκαθίσταται ἀρχιερεὺς χάριν τῶν ἀνθρώπων, διὰ νὰ ὑπηρετῇ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, διὰ νὰ προσφέρῃ δῶρα καὶ θυσίας διὰ τὰς ἁμαρτίας. Μπορεῖ νὰ εἶναι ὑπομονητικὸς πρὸς ἐκείνους οἱ ὁποῖοι βρίσκονται εἰς ἄγνοιαν καὶ πλάνην, διότι καὶ αὐτὸς περιβάλλεται ἀπὸ ἀδυναμίαν, λόγῳ τῆς ὁποίας εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ προσφέρῃ θυσίας περὶ ἁμαρτιῶν καὶ διὰ τὸν ἑαυτόν του ὅπως κάνει διὰ τὸν λαόν. Καὶ κανεὶς δὲν παίρνει μόνος του τὴν τιμὴν αὐτήν, ἀλλὰ μόνον ὅταν καλῆται ἀπὸ τὸν Θεόν, καθὼς ἀκριβῶς καὶ ὁ Ἀαρών.
Ἔτσι καὶ ὁ Χριστός, δὲν ἐπῆρε μόνος διὰ τὸν ἑαυτόν του τὴν δόξαν νὰ γίνῃ ἀρχιερεύς, ἀλλ’ ἔγινε ἀρχιερεὺς ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ τοῦ εἶπε, Υἱός μου εἶσαι σύ, ἐγὼ σήμερα σὲ ἐγέννησα, ὅπως καὶ εἰς ἄλλο μέρος λέγει, Σὺ εἶσαι αἰώνιος ἱερεὺς κατὰ τὴν τάξιν τοῦ Μελχισεδέκ.
Το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα
Κατά Μάρκον (η΄34– θ΄1)
Εν ταῖς ημέραις ἐκεῖναις, προσκαλεσάμενος ὁ Ιησούς τὸν ὄχλον σὺν τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ εἶπεν αὐτοῖς· ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι. Ὅς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν.
Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; Ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; Ὅς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων.
Καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι εἰσί τινες τῶν ὧδε ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕως ἂν ἴδωσι τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει.
Απόδοση στη νεοελληνική:
Τις ημέρες ἐκείνες, ἀφοῦ ἐκάλεσε ο Ιησούς τὸ πλῆθος μαζί μὲ τοὺς μαθητάς του τοὺς εἶπε, «Ἐὰν κανεὶς θέλῃ νὰ μὲ ἀκολουθήσῃ, ἂς ἀπαρνηθῇ τὸν ἑαυτόν του καὶ ἂς σηκώσῃ τὸν σταυρόν του καὶ ἂς μὲ ἀκολουθήσῃ. Διότι ὅποιος θέλει νὰ σώσῃ τὴν ζωήν του, αὐτὸς θὰ τὴν χάσῃ, ἐκεῖνος δὲ ποὺ θὰ χάσῃ τὴν ζωήν του ἐξ αἰτίας ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, αὐτὸς θὰ τὴν σώσῃ.
Διότι τὶ θὰ ὠφελήσῃ τὸν ἄνθρωπον νὰ κερδίσῃ τὸν κόσμον ὅλον καὶ νὰ ζημιωθῇ τὴν ψυχήν του; Ἢ τί ἀντάλλαγμα εἶναι δυνατὸν νὰ δώσῃ ὁ ἄνθρωπος διὰ τὴν ψυχήν του; Διότι ὅποιος ἐντρέπεται δι’ ἐμὲ καὶ διὰ τοὺς λόγους μου εἰς τὴν γενεὰν αὐτὴν τὴν μοιχαλίδα καὶ ἁμαρτωλὴν καὶ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου θὰ αἰσθανθῇ ντροπὴ γι’ αὐτόν, ὅταν ἔλθῃ μὲ ὅλην τὴν δόξαν τοῦ Πατέρα του μαζὶ μὲ τοὺς ἁγίους ἀγγέλους».
Καὶ τοὺς ἔλεγε «Ἀλήθεια σᾶς λέγω, ὅτι ὑπάρχουν μερικοὺ ἀπὸ αὐτοὺς, ποὺ στέκονται ἐδῶ, οἱ ὁποῖοι δὲν θὰ γευθοῦν θάνατον, ἕως ὅτου ἰδοῦν τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ νὰ ἔρχεται μὲ δύναμιν».
Σχολιασμός εις τον Απόστολο ( από τον Αρχ. Επιφάνειο Οικονόμου)
Ο αναμάρτητος Χριστός
Η ανωτερότητα του Μεγάλου Αρχιερέως Ιησού Χριστού έναντι των Αρχιερέων της Ιουδαϊκής θρησκείας επισημαίνεται στο Αποστολικό ανάγνωσμα της σημερινής Κυριακής, αγαπητοί μου.
Μάλιστα, στηρίζεται σε συγκεκριμένα δεδομένα που χαρακτηρίζουν την Αρχιερωσύνη Του. Ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού, γεννημένος αχρόνως από τον Θεό Πατέρα. Διαπέρασε τους ουρανούς για να ενδυθεί την ανθρώπινη φύση, γι’ αυτό και μπορεί να σταθεί με συμπάθεια απέναντι στον πειραζόμενο άνθρωπο, καθότι και ο ίδιος
υπέστη τους ίδιους πειρασμούς, με μια σημαντική διαφορά· δεν υπέπεσε στην αμαρτία. Αυτό συνέβη γιατί ήταν εκ φύσεως αναμάρτητος, πράγμα που σημαίνει ότι δε μπορούσε να αμαρτήσει, αφού η θεότητά του δεν επέτρεπε την εκτροπή στην αμαρτία.
Η περί της αναμαρτησίας του Κυρίου διδασκαλία της Εκκλησίας μας είναι βασικότατη, θεμελιωμένη στην Γραφή και στην Πατερική διδασκαλία. Ο ιερός Χρυσόστομος την συνδέει άμεσα με την σωτηρία των ανθρώπων και επισημαίνει: «πώς καθ’ ολοκληρία πέθανε υπέρ των αμαρτωλών, αν αυτός βρισκόταν σε αμαρτία; Διότι αυτός που πεθαίνει υπέρ αμαρτωλών, πρέπει ο ίδιος να είναι αναμάρτητος. Καθ’ όσον, αν αμαρτήσει και αυτός, πώς θα πεθάνει υπέρ άλλων αμαρτωλών; Αν δε πέθανε υπέρ των αμαρτιών όλων των ανθρώπων, πέθανε αναμάρτητος» Οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι η διδασκαλία αυτή της Εκκλησίας μας είναι κομβικής σημασίας, γιατί πάνω της στηρίζεται η σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. Ο άνθρωπος προσδοκά την σωτηρία του από τον Θεό, γιατί μόνον Αυτός μπορεί να την προσφέρει.
Επενδύοντας, όμως, τον Χριστό με την φθαρτότητα και την αμαρτωλότητα της ανθρώπινης φύσης, αναγνωρίζοντας δηλ. στο πρόσωπό του έναν κοινό άνθρωπο, όπως όλοι εμείς, τότε το οικοδόμημα της σωτηρίας γκρεμίζεται και μετατρέπεται σε ουτοπία.
Γι’ αυτό και οι εχθροί της Εκκλησίας διαχρονικά πολέμησαν αυτήν ακριβώς την πτυχή του προσώπου του Χριστού, χρησιμοποιώντας κοινούς και συνηθισμένους τρόπους, ακριβώς για να πλανήσουν και τους εκλεκτούς. Επιστράτευσαν την τέχνη, ως λογοτεχνία, θέατρο, κινηματογράφο, για να παρουσιάσουν έναν καθαρά ανθρώπινο Χριστό.
Έναν Χριστό που συνάπτει σαρκικές σχέσεις, παρουσιάζει τη σύζυγό του, αποκτά παιδιά, δημιουργεί οικογένεια και ενταφιάζεται σε οικογενειακό τάφο! Οι απόψεις αυτές, όσο κι αν κρύβονται πίσω από το πέπλο της καλλιτεχνικής ελευθερίας, αποσκοπούν συνειδητά στην
καταρράκωση της διδασκαλίας της Εκκλησίας, κατά την οποία ο Χριστός υπήρξε και είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος κατά πάντα, παρεκτός αμαρτίας.
Γι’ αυτό είναι απολύτως δικαιολογημένη η αντίδραση των επίσημων οργάνων της Εκκλησίας απέναντι σε τέτοιου είδους παρακμιακά, δήθεν καλλιτεχνικά φαινόμενα, όχι γιατί ο Χριστός έχει ανάγκη προστασίας, αλλά γιατί η ασθενής συνείδηση των ανθρώπων
έχει ανάγκη στήριξης και βοήθειας. Στο πλαίσιο αυτό κινούμενη η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, προκειμένου, προ ετών, ν’ αντιμετωπίσει ανάλογα φαινόμενα, απευθύνθηκε στο λαό εξηγώντας τη στάση Της: «Βασική διδασκαλία της Εκκλησίας μας είναι ότι ο Χριστός είναι Θεάνθρωπος, δηλ. τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος…Αυτή η πίστις είναι το θεμέλιο της Εκκλησιαστικής μας ζωής. Δεν πρόκειται για μία λεπτομέρεια που, αν κλονισθεί, δεν επιφέρει καμία αλλοίωση στον Εκκλησιαστικό οργανισμό, αλλά για
κεντρικό θεμέλιο της πίστεως. Γιατί, αφού ο Χριστός είναι η κεφαλή της Εκκλησίας, αυτό σημαίνει ότι, αν κλονισθεί αυτή η διδασκαλία, τότε, αυτομάτως και η Εκκλησία συγκαταλέγεται μεταξύ των ανθρωποκεντρικών συστημάτων και, επομένως, ο άνθρωπος παραμένει αιωνίως αλύτρωτος».
Αυτή είναι η πίστη της Εκκλησίας μας περί του Σωτήρος Χριστού, αγαπητοί μου. Οφείλουμε να αποδεχόμαστε και να υιοθετούμε αυτή την πίστη, χωρίς όρους και προϋποθέσεις.
Οφείλουμε, όμως και να καταδικάζουμε μέσα μας κάθε προσπάθεια σπιλώσεως του προσώπου του Κυρίου, συνδεόμενοι, έτι περισσότερο, με την ζωή της Εκκλησίας, εκεί όπου ο Αναμάρτητος εξακολουθεί να θυσιάζεται για τις δικές μας αμαρτίες. ΑΜΗΝ!
