Καλή και ευλογημένη χρονιά.
Μετά από διάλειμμα μερικών μηνών επιστρέφουμε στην ενημέρωση και την ανανέωση του ιστολογίου μας.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

Ο Απόστολος  Κυριακή της Πεντηκοστής

Κείμενο.

(Πραξ. β´ 1-11) 

Εν τῷ συμπληροῦσθαι τὴν ἡμέραν τῆς πεντηκοστῆς ἦσαν ἅπαντες  οἱ ἀπόστολοι ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸ αὐτό. Καὶ ἐγένετο ἄφνω ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας, καὶ ἐπλήρωσεν ὅλον τὸν οἶκον οὗ ἦσαν καθήμενοι· καὶ ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεὶ πυρός, ἐκάθισέ τε ἐφ᾿ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν, καὶ ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος ῾Αγίου, καὶ ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις καθὼςτὸ Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι. ῏Ησαν δὲ ἐν ῾Ιερουσαλὴμ κατοικοῦντες ᾿Ιουδαῖοι, ἄνδρες εὐλαβεῖς ἀπὸ παντὸς ἔθνους τῶν ὑπὸ τὸν οὐρανόν· γενομένης δὲ τῆς φωνῆς ταύτης συνῆλθε τὸ πλῆθος καὶ συνεχύθη, ὅτι ἤκουον εἷς ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ λαλούντων αὐτῶν. ᾿Εξίσταντο δὲ πάντες καὶ ἐθαύμαζον λέγοντες πρὸς ἀλλήλους· Οὐκ ἰδοὺ πάντες οὗτοί εἰσιν οἱ λαλοῦντες Γαλιλαῖοι; Καὶ πῶς ἡμεῖς ἀκούομεν ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ ἡμῶν ἐν ᾗ ἐγεννήθημεν, Πάρθοι καὶ Μῆδοι καὶ ᾿Ελαμῖται, καὶ οἱ κατοικοῦντες τὴν Μεσοποταμίαν, ᾿Ιουδαίαν τε καὶ Καππαδοκίαν, Πόντον καὶ τὴν ᾿Ασίαν, Φρυγίαν τε καὶ Παμφυλίαν, Αἴγυπτον καὶ τὰ μέρη τῆς Λιβύης τῆς κατὰ Κυρήνην, καὶ οἱ ἐπιδημοῦντες ῾Ρωμαῖοι, ᾿Ιουδαῖοί τε καὶ προσήλυτοι, Κρῆτες καὶ ῎Αραβες, ἀκούομεν λαλούντων αὐτῶν ταῖς ἡμετέραις γλώσσαις τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ;

Απόδοση σε απλή γλώσσα

Όταν ἔφτασε ἡ ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, ἦταν ὅλοι μαζὶ συγκεντρωμένοι μὲ ὁμοψυχία στὸ ἴδιο μέρος. Ξαφνικὰ ἦρθε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ μιὰ βουὴ σὰν νὰ φυσοῦσε δυνατὸς ἄνεμος, καὶ γέμισε ὅλο τὸ σπίτι ὅπου ἔμεναν. ᾿Επίσης τοὺς παρουσιάστηκαν γλῶσσες σὰν φλόγες φωτιᾶς, ποὺ μοιράστηκαν καὶ κάθισαν ἀπὸ μία στὸν καθένα ἀπ’ αὐτούς. ῞Ολοι τότε πλημμύρισαν ἀπὸ Πνεῦμα ῞Αγιο καὶ ἄρχισαν νὰ μιλοῦν σὲ ἄλλες γλῶσσες, ἀνάλογα μὲ τὴν ἱκανότητα ποὺ τοὺς ἔδινε τὸ Πνεῦμα. Στὴν ῾Ιερουσαλὴμ βρίσκονταν τότε εὐσεβεῖς ᾿Ιουδαῖοι ἀπὸ ὅλα τὰ μέρη τοῦ κόσμου. ῞Οταν ἀκούστηκε αὐτὴ ἡ βουή, συγκεντρώθηκε πλῆθος ἀπ’ αὐτοὺς καὶ ἦταν κατάπληκτοι, γιατὶ ὁ καθένας τους ἄκουγε τοὺς ἀποστόλους νὰ μιλᾶνε στὴ δική του γλώσσα. Εἶχαν μείνει ὅλοι ἐκστατικοὶ καὶ μὲ ἀπορία ἔλεγαν μεταξύ τους· «Μὰ αὐτοὶ ὅλοι ποὺ μιλᾶνε δὲν εἶναι Γαλιλαῖοι; Πῶς, λοιπόν, ἐμεῖς τοὺς ἀκοῦμε νὰ μιλᾶνε στὴ δική μας μητρικὴ γλώσσα; Πάρθοι, Μῆδοι καὶ ᾿Ελαμίτες, κάτοικοι τῆς Μεσοποταμίας, τῆς ᾿Ιουδαίας καὶ τῆς Καππαδοκίας, τοῦ Πόντου καὶ τῆς ᾿Ασίας, τῆς Φρυγίας καὶ τῆς Παμφυλίας, τῆς Αἰγύπτου, καὶ ἀπὸ τὰ μέρη τῆς λιβυκῆς Κυρήνης, Ρωμαῖοι ποὺ εἶναι ἐγκατεστημένοι ἐδῶ, Κρητικοὶ καὶ ῎Αραβες, ὅλοι ἐμεῖς, εἴτε ἰουδαϊκῆς καταγωγῆς εἴτε προσήλυτοι, τοὺς ἀκοῦμε νὰ μιλοῦν στὶς γλῶσσες μας γιὰ τὰ θαυμαστὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ».

Το Ευαγγέλιο   Κυριακή της Πεντηκοστής

Κείμενο

(᾿Ιω. ζ´ 37-52, η´ 12)

Τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῇ μεγάλῃ τῆς ἑορτῆς εἱστήκει ὁ ᾿Ιησοῦς καὶ ἔκραξε λέγων· ᾿Εάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω. ῾Ο πιστεύων εἰς ἐμέ, καθὼς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ῥεύσουσιν ὕδατος ζῶντος. Τοῦτο δὲ εἶπε περὶ τοῦ Πνεύματος οὗ ἔμελλον λαμβάνειν οἱ πιστεύοντες εἰς αὐτόν· οὔπω γὰρ ἦν Πνεῦμα ῞Αγιον, ὅτι ᾿Ιησοῦς οὐδέπω ἐδοξάσθη. Πολλοὶ οὖν ἐκ τοῦ ὄχλου ἀκούσαντες τὸν λόγον ἔλεγον· Οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ προφήτης· ἄλλοι ἔλεγον· Οὗτός ἐστιν ὁ Χριστός· ἄλλοι ἔλεγον· Μὴ γὰρ ἐκ τῆς Γαλιλαίας ὁ Χριστὸς ἔρχεται; Οὐχὶ ἡ γραφὴ εἶπεν ὅτι ἐκ τοῦ σπέρματος Δαυῒδ καὶ ἀπὸ Βηθλεὲμ τῆς κώμης, ὅπου ἦν Δαυΐδ, ὁ Χριστὸς ἔρχεται; Σχίσμα οὖν ἐν τῷ ὄχλῳ ἐγένετο δι᾿ αὐτόν. Τινὲς δὲ ἤθελον ἐξ αὐτῶν πιάσαι αὐτόν, ἀλλ᾿ οὐδεὶς ἐπέβαλεν ἐπ᾿ αὐτὸν τὰς χεῖρας. ῏Ηλθον οὖν οἱ ὑπηρέται πρὸς τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ Φαρισαίους, καὶ εἶπον αὐτοῖς ἐκεῖνοι· Διατί οὐκ ἠγάγετε αὐτόν; ᾿Απεκρίθησαν οἱ ὑπηρέται· Οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος. ᾿Απεκρίθησαν οὖν αὐτοῖς οἱ Φαρισαῖοι· Μὴ καὶ ὑμεῖς πεπλάνησθε; μή τις ἐκ τῶν ἀρχόντων ἐπίστευσεν εἰς αὐτὸν ἢ ἐκ τῶν Φαρισαίων; ἀλλ᾿ ὁ ὄχλος οὗτος ὁ μὴ γινώσκων τὸν νόμον ἐπικατάρατοί εἰσι! Λέγει Νικόδημος πρὸς αὐτούς, ὁ ἐλθὼν νυκτὸς πρὸς αὐτόν, εἷς ὢν ἐξ αὐτῶν· Μὴ ὁ νόμος ἡμῶν κρίνει τὸν ἄνθρωπον, ἐὰν μὴ ἀκούσῃ παρ᾿ αὐτοῦ πρότερον καὶ γνῷ τί ποιεῖ; ᾿Απεκρίθησαν καὶ εἶπον αὐτῷ· Μὴ καὶ σὺ ἐκ τῆς Γαλιλαίας εἶ; ἐρεύνησον καὶ ἴδε ὅτι προφήτης ἐκ τῆς Γαλιλαίας οὐκ ἐγήγερται. Πάλιν οὖν αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς ἐλάλησε λέγων· ᾿Εγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοὶ οὐ μὴ περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ᾿ ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς.

Απόδοση σε απλή γλώσσα

Τὴν τελευταία μέρα τῆς γιορτῆς, τὴν πιὸ λαμπρή, στάθηκε ὁ ᾿Ιησοῦς μπροστὰ στὸ πλῆθος καὶ φώναξε· «῞Οποιος διψάει, νὰ ᾿ρθεῖ σ’ ἐμένα καὶ νὰ πιεῖ. Μέσα ἀπὸ κεῖνον ποὺ πιστεύει σ’ ἐμένα, καθὼς λέει ἡ Γραφή, ποτάμια ζωντανὸ νερὸ θὰ τρέξουν». Αὐτὸ τὸ εἶπε ὁ ᾿Ιησοῦς ἐννοώντας τὸ Πνεῦμα ποὺ θὰ ἔπαιρναν ὅσοι πίστευαν σ’ αὐτόν. Γιατί, τότε ἀκόμα δὲν εἶχαν τὸ ῞Αγιο Πνεῦμα, ἀφοῦ ὁ ᾿Ιησοῦς δὲν εἶχε δοξαστεῖ μὲ τὴν ἀνάσταση. Πολλοὶ ἄνθρωποι ἀπὸ τὸ πλῆθος, ποὺ ἄκουσαν αὐτὰ τὰ λόγια, ἔλεγαν· «Αὐτὸς εἶναι πραγματικὰ ὁ προφήτης ποὺ περιμένουμε». ῎Αλλοι ἔλεγαν· «Αὐτὸς εἶναι ὁ Μεσσίας». ᾿Ενῶ ἄλλοι ἔλεγαν· «῾Ο Μεσσίας θὰ ᾿ρθεῖ ἀπὸ τὴ Γαλιλαία; ῾Η Γραφὴ δὲν εἶπε πὼς ὁ Μεσσίας θὰ προέρχεται ἀπὸ τοὺς ἀπογόνους τοῦ Δαβὶδ καὶ θὰ γεννηθεῖ στὴ Βηθλεέμ, τὸ χωριὸ καταγωγῆς τοῦ Δαβίδ;» Διχάστηκε, λοιπόν, τὸ πλῆθος ἐξαιτίας του. Μερικοὶ ἀπ’ αὐτοὺς ἤθελαν νὰ τὸν πιάσουν, κανεὶς ὅμως δὲν ἅπλωνε χέρι πάνω του. Γύρισαν, λοιπόν, πίσω οἱ φρουροὶ στοὺς ἀρχιερεῖς καὶ στοὺς Φαρισαίους, κι αὐτοὶ τοὺς ρώτησαν· «Γιατί δὲν τὸν φέρατε;» Οἱ φρουροὶ ἀπάντησαν· «Ποτὲ ἄνθρωπος δὲν μίλησε ὅπως αὐτός». Τοὺς ξαναρώτησαν τότε οἱ Φαρισαῖοι· «Μήπως παρασυρθήκατε κι ἐσεῖς; Πίστεψε σ’ αὐτὸν κανένα μέλος τοῦ συνεδρίου ἢ κανεὶς ἀπὸ τοὺς Φαρισαίους; Μόνον αὐτὸς ὁ ὄχλος πιστεύει, ποὺ δὲν ξέρουν τὸν νόμο τοῦ Μωυσῆ καὶ γι’ αὐτὸ εἶναι καταραμένοι». Τοὺς ρώτησε τότε ὁ Νικόδημος, ποὺ ἦταν ἕνας ἀπ’ αὐτούς, ἐκεῖνος ποὺ εἶχε πάει στὸν ᾿Ιησοῦ νύχτα λίγον καιρὸ πρίν· «Μήπως μποροῦμε σύμφωνα μὲ τὸν νόμο μας νὰ καταδικάσουμε ἕναν ἄνθρωπο, ἂν πρῶτα δὲν τὸν ἀκούσουμε καὶ δὲν μάθουμε τὶ ἔκανε;» Αὐτοὶ τοῦ εἶπαν· «Μήπως κατάγεσαι κι ἐσὺ ἀπὸ τὴ Γαλιλαία; Μελέτησε τὶς Γραφὲς καὶ θὰ δεῖς πὼς κανένας προφήτης δὲν πρόκειται νὰ ἔρθει ἀπὸ τὴ Γαλιλαία». Τότε ὁ ᾿Ιησοῦς τοὺς μίλησε πάλι καὶ τοὺς εἶπε· «᾿Εγὼ εἶμαι τὸ φῶς τοῦ κόσμου· ὅποιος μὲ ἀκολουθεῖ δὲν θὰ πλανιέται στὸ σκοτάδι, ἀλλὰ θὰ ἔχει τὸ φῶς ποὺ ὁδηγεῖ στὴ ζωή».

ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ   (Του Αρχιμ. Επιφανείου Οικονόμου)

Αγαθωσύνη, Πραότητα, Εγκράτεια 

 

Κατά την σημερινή Κυριακή της Πεντηκοστής, αγαπητοί μου 

αδελφοί, η Αγία μας Εκκλησία εορτάζει την γενέθλια ημέρα Της. Τιμά την ευλογημένη και ιστορική εκείνη ώρα και στιγμή, κατά την οποία το Πνεύμα το Άγιο, το εκ του Πατρός εκπορευόμενον, το συν Πατρί και Υιώ συμπροσκυνούμενον και συνδοξαζόμενον, το λαλήσαν διά των Προφητών, κατέρχεται, εν είδει πυρίνων γλωσσών, επί των Αγίων Αποστόλων και τους καθιστά, από απλούς, φοβισμένους και τρομοκρατημένους ψαράδες, σε λέοντες της πίστεως και διαπρύσιους κήρυκες του Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού. Αυτή την ημέρα η Εκκλησία μας συγκροτείται ως πνευματικός θεσμός μέσα στον κόσμο, με την δύναμη και τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, που λαμβάνουμε, πλέον, τα μέλη Της, διά του Ιερού Μυστηρίου του Βαπτίσματος. Είναι η εορτή αυτή αφορμή να προσεγγίσουμε το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος μέσα από τους καρπούς Του, που εκχέονται αφειδώς στον κόσμο και στην ιστορία και μπορεί να βιώσει κανείς αυθεντικά μόνον εντός της Εκκλησίας. Τους καρπούς αυτούς παραθέτει ο Απόστολος Παύλος στην προς Γαλάτας επιστολή του: 

«είναι η χαρά, η αγάπη, η ειρήνη, η μακροθυμία, η χρηστοήθεια, η 

αγαθωσύνη, η πίστη, η πραότητα, η εγκράτεια»

Έχοντας προ ετών ομιλήσει για την αγάπη, την ειρήνη και την 

πίστη2, θα αναλύσουμε σήμερα άλλους τρεις Αγιοπνευματικούς 

καρπούς, μέσα από τους οποίους θα γνωρίσουμε τις ενέργειες του 

Παρακλήτου στη ζωή μας· την μακροθυμία, την χρηστότητα και την αγαθωσύνη. 

Η μακροθυμία από μόνη της δεν υφίσταται, αλλά είναι προϊόν 

και συνέπεια της αγάπης, μέτρο της οποίας είναι ακριβώς το ότι δεν έχει μέτρο, δεν έχει τέλος. Η μακροθυμία αναδέχεται τα λάθη των άλλων, μετατρέπει τον άνθρωπο σε πρόσωπο υπομονής και καρτερίας, φέρνει διαρκώς στο προσκήνιο των ενεργειών και των επιλογών την δική του ατέλεια και ανεπάρκεια, που, με τη σειρά της, έχει ανάγκη από την ανοχή και τη συγγνώμη των άλλων. Η μακροθυμία είναι έργο και εικόνα της Σταυρωμένης αγάπης του Χριστού, που μπόρεσε να συγχωρήσει και ν’ αμνηστεύσει τους σταυρωτές της.

Άμεσα συνδεδεμένη με τον την μακροθυμία είναι η χρηστότητα,

που υπερβαίνει τη μακροθυμία στο γεγονός ότι καθιστά τον άνθρωπο αγαπητικό και ανεκτικό απέναντι σ’ εκείνον που τον έχει βλάψει και τον έχει πικράνει. Εισάγει δηλ. ένα τρόπο ζωής, κατά πολύ ανώτερο από τον συνηθισμένο που μάς θέλει καλούς σ’ εκείνους που είναι καλοί μαζί μας και αγαπητικούς σ’ εκείνους που μάς αγαπούν. Αλλά αυτός είναι ο εύκολος δρόμος, τον οποίο δε χρειάζεται να είναι κανείς Χριστιανός για να βαδίσει. Ο δρόμος της Χρηστότητος «θέλει πλήρη και τελεία μεταμόρφωση της καρδιάς. Θέλει τελείαν απαλλαγήν από τον εγωισμό μας. Ο εγωισμός είναι μεγάλο εμπόδιο στο να δείχνουμε χρηστότητα. Γιατί μάς κάνει ν’ αντιδρούμε για την κακή στάση του 

άλλου απέναντι μας. Και εξεγείρει εντός μας την τάσιν της 

εκδικήσεως και του μίσους»3

Ο επόμενος καρπός, η αγαθωσύνη, είναι το υπόδειγμα της 

έμπρακτης αγάπης προς κάθε άνθρωπο ο οποίος έχει ανάγκη βοηθείας, 

ενίσχυσης και προστασίας. Είναι αυτός που εμπνέει και οριοθετεί το έργο της Εκκλησίας στο χώρο της κοινωνικής μέριμνας και 

φιλανθρωπίας, ένα χώρο όπου η Εκκλησία λειτουργεί ως μάνα που αφουγκράζεται τους πόνους και κοπιάζει για ν’ απαλύνει το δράμα των παιδιών της. Το έργο αυτό καταξιώνεται κυρίως στην εποχή μας, μια εποχή ανάλγητη και απάνθρωπη, όπου οι σχέσεις των ανθρώπων χαρακτηρίζονται από το συμφέρον και τις συγκυρίες της στιγμής. Και σ’ αυτή την εποχή η Εκκλησία μας ανοίγει την αγκαλιά της αγάπης της προς όλους, ανεξαρτήτως φυλής, καταγωγής, εθνικότητας και θρησκεύματος και πράττει το αγαθό, αναγνωρίζοντας στο πρόσωπο το κάθε πάσχοντος αδελφού την εικόνα του ίδιου του Θεού. «Η αγαθωσύνη, ως καρπός του Αγίου Πνεύματος, δίνεται «δωρεάν», αρκεί 

να δείξουμε στον Δωρεοδότη Κύριο την καλή μας διάθεση και την 

επιθυμία να τον αποκτήσουμε. Εν τέλει, μπορούμε να πούμε πως η 

αγαθωσύνη δεν εξαρτάται τόσο από το αν έχουμε ή δεν έχουμε γεμάτη την αποθήκη ή το πορτοφόλι, όσο από το αν έχουμε ή δεν έχουμε γεμάτη την καρδιά μας. Η άδεια καρδιά είναι η χειρότερη φτώχεια, ακόμη κι αν είμαστε υλικά πάμπλουτοι. Η άδεια καρδιά είναι ικανή να μάς καταντήσει φτωχούς αιωνίως…»

Ας πλουτίσουμε την ψυχή μας, αδελφοί μου, με την μακροθυμία, την χρηστότητα και την αγαθωσύνη, τους καρπούς εκείνους του Παναγίου Πνεύματος που μπορούν να μάς καταστήσουν αληθινά φιλόθεους και πραγματικά φιλάνθρωπους. ΑΜΗΝ! 

                            

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΠΡΟΣ ΦΙΛΙΠΠΗΣΙΟΥΣ Δ´ 4 - 9

Κείμενο

⁴ Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε· πάλιν ἐρῶ, χαίρετε. ⁵ τὸ ἐπιεικὲς ὑμῶν γνωσθήτω πᾶσιν ἀνθρώποις. ὁ Κύριος ἐγγύς. ⁶ μηδὲν μεριμνᾶτε, ἀλλ’ ἐν παντὶ τῇ προσευχῇ καὶ τῇ δεήσει μετὰ εὐχαριστίας τὰ αἰτήματα ὑμῶν γνωριζέσθω πρὸς τὸν Θεόν, ⁷ καὶ ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ ἡ ὑπερέχουσα πάντα νοῦν φρουρήσει τὰς καρδίας ὑμῶν καὶ τὰ νοήματα ὑμῶν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. ⁸ Τὸ λοιπόν, ἀδελφοί, ὅσα ἐστὶν ἀληθῆ, ὅσα σεμνά, ὅσα δίκαια, ὅσα ἁγνά, ὅσα προσφιλῆ, ὅσα εὔφημα, εἴ τις ἀρετὴ καὶ εἴ τις ἔπαινος, ταῦτα λογίζεσθε· ⁹ ἃ καὶ ἐμάθετε καὶ παρελάβετε καὶ ἠκούσατε καὶ εἴδετε ἐν ἐμοί, ταῦτα πράσσετε· καὶ ὁ Θεὸς τῆς εἰρήνης ἔσται μεθ’ ὑμῶν. 


Μετάφραση

⁴ Χαίρετε πάντοτε με την αγίαν και πλουσίαν χαράν, που δίδει ο Κυριος· πάλιν θα πω· χαίρετε. ⁵ Η επιείκειά σας, η υποχωρητικότης και ανεξικακίας σας ας γίνη γνωστή και ας διδάξη όλους τους ανθρώπους, πιστούς και απίστους· ο Κυριος είναι κοντά, έρχεται δια να αποδώση στον καθένα κατά τα έργα του. ⁶ Μη αφίνετε καθόλου τον εαυτόν σας να καταληφθή από αγωνιώδεις μερίμνας και φροντίδας, αλλά δια κάθε τι που σας χρειάζεται η δια κάθε δυσκολίαν, που παρουσιάζεται εμπρός σας, κάμνετε γνωστά τα αιτήματά σας στον Θεόν δια της προσευχής και της δεήσεως, αι οποίαι πρέπει να συνοδεύωνται πάντοτε με έκφρασιν ευγνωμοσύνης και ευχαριστίας δια τα υλικά και πνευματικά αγαθά, που μας δίδει ο Θεός. ⁷ Και η ειρήνη, που χαρίζει ο Θεός στους ανθρώπους του και η οποίαν, καθ' ο τελεία και υπερφυσική, ξεπερνάει κάθε νουν ανθρώπων και αγγέλων, θα φρουρήση τας καρδίας σας, τα φρονήματα και τας σκέψεις σας δια του Ιησού Χριστού. ⁸ Λοιπόν αδελφοί, όσα είναι αληθινά, όσα είναι τίμια και σεβαστά, όσα είναι δίκαια ενώπιον του Θεού, όσα είναι αμόλυντα και καθαρά, όσα είναι αγαπητά και ευάρεστα στον Θεόν και τους ανθρώπους, όσα έχουν και δίδουν καλήν φήμην και υπόληψιν, κάθε αρετήν και κάθε τι το άξιον επαίνου, αυτά και μόνα να συλλογίζεσθε. ⁹ Αυτά που εμάθατε και παρελάβατε και έχετε ακούσει από την προφορικήν μου διδασκαλίαν, και αυτά που είδατε εις την όλην μου ζωήν και συμπεριφοράν, αυτά να πράττετε. Και ο Θεός, ο θησαυρός και ο χορηγός της ειρήνης, θα είναι μαζή σας. 

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ΙΒ´ 1 - 18

Κείμενο

¹ Ὁ οὖν Ἰησοῦς πρὸ ἓξ ἡμερῶν τοῦ πάσχα ἦλθεν εἰς Βηθανίαν, ὅπου ἦν Λάζαρος ὁ τεθνηκώς, ὃν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν. ² ἐποίησαν οὖν αὐτῷ δεῖπνον ἐκεῖ, καὶ ἡ Μάρθα διηκόνει· ὁ δὲ Λάζαρος εἷς ἦν ἐκ τῶν ἀνακειμένων σὺν αὐτῷ. ³ ἡ οὖν Μαρία, λαβοῦσα λίτραν μύρου νάρδου πιστικῆς πολυτίμου, ἤλειψε τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ καὶ ἐξέμαξε ταῖς θριξὶν αὐτῆς τοὺς πόδας αὐτοῦ· ἡ δὲ οἰκία ἐπληρώθη ἐκ τῆς ὀσμῆς τοῦ μύρου. ⁴ λέγει οὖν εἷς ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ, Ἰούδας Σίμωνος Ἰσκαριώτης, ὁ μέλλων αὐτὸν παραδιδόναι· ⁵Διατί τοῦτο τὸ μύρον οὐκ ἐπράθη τριακοσίων δηναρίων καὶ ἐδόθη πτωχοῖς; ⁶ εἶπε δὲ τοῦτο οὐχ ὅτι περὶ τῶν πτωχῶν ἔμελεν αὐτῷ, ἀλλ’ ὅτι κλέπτης ἦν, καὶ τὸ γλωσσόκομον εἶχε καὶ τὰ βαλλόμενα ἐβάσταζεν. ⁷ εἶπεν οὖν ὁ Ἰησοῦς· Ἄφες αὐτήν, εἰς τὴν ἡμέραν τοῦ ἐνταφιασμοῦ μου τετήρηκεν αὐτό. ⁸ τοὺς πτωχοὺς γὰρ πάντοτε ἔχετε μεθ’ ἑαυτῶν, ἐμὲ δὲ οὐ πάντοτε ἔχετε. ⁹ Ἔγνω οὖν ὄχλος πολὺς ἐκ τῶν Ἰουδαίων ὅτι ἐκεῖ ἐστι, καὶ ἦλθον οὐ διὰ τὸν Ἰησοῦν μόνον, ἀλλ’ ἵνα καὶ τὸν Λάζαρον ἴδωσιν ὃν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν. ¹⁰ἐβουλεύσαντο δὲ οἱ ἀρχιερεῖς ἵνα καὶ τὸν Λάζαρον ἀποκτείνωσιν, ¹¹ ὅτι πολλοὶ δι’ αὐτὸν ὑπῆγον τῶν Ἰουδαίων καὶ ἐπίστευον εἰς τὸν Ἰησοῦν. ¹² Τῇ ἐπαύριον ὁ ὄχλος πολὺς ὁ ἐλθὼν εἰς τὴν ἑορτήν, ἀκούσαντες ὅτι ἔρχεται Ἰησοῦς εἰς Ἱεροσόλυμα, ¹³ ἔλαβον τὰ βαΐα τῶν φοινίκων καὶ ἐξῆλθον εἰς ὑπάντησιν αὐτῷ, καὶ ἐκραύγαζον· Ὡσαννά· εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ. ¹⁴ εὑρὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς ὀνάριον ἐκάθισεν ἐπ’ αὐτό, καθώς ἐστι γεγραμμένον· ¹⁵ Μὴ φοβοῦ, θύγατερ Σιών· ἰδοὺ ὁ βασιλεύς σου ἔρχεται καθήμενος ἐπὶ πῶλον ὄνου. ¹⁶ Ταῦτα δὲ οὐκ ἔγνωσαν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ τὸ πρῶτον, ἀλλ’ ὅτε ἐδοξάσθη ὁ Ἰησοῦς, τότε ἐμνήσθησαν ὅτι ταῦτα ἦν ἐπ’ αὐτῷ γεγραμμένα, καὶ ταῦτα ἐποίησαν αὐτῷ. ¹⁷ Ἐμαρτύρει οὖν ὁ ὄχλος ὁ ὢν μετ’ αὐτοῦ ὅτε τὸν Λάζαρον ἐφώνησεν ἐκ τοῦ μνημείου καὶ ἤγειρεν αὐτὸν ἐκ νεκρῶν. ¹⁸ διὰ τοῦτο καὶ ὑπήντησεν αὐτῷ ὁ ὄχλος, ὅτι ἤκουσαν τοῦτο αὐτὸν πεποιηκέναι τὸ σημεῖον. 

Μετάφραση

¹ Ο δε Ιησούς, εξ ημέρας προ του πάσχα ήλθεν εις την Βηθανίαν, όπου ήτο ο Λαζαρος, ο οποίος είχε πεθάνει και τον οποίον είχε αναστήσει εκ νεκρών. ² Παρέθεσαν, λοιπόν, εις αυτόν δείπνον εκεί και η Μαρθα υπηρετούσε. Ο Λαζαρος ήτο ένας από τους συνδαιτυμόνας. ³ Εν τω μεταξύ η Μαρία επήρε μίαν λίτραν μύρου γνησίου και πολυτίμου, καμωμένου από το αρωματικόν φυτόν που λέγεται νάρδος, και άλειψε τα πόδια του Ιησού, τα οποία και εσπόγγισε κατόπιν με τας τρίχας της κεφαλής της. (Τούτο δε έκαμε από βαθείαν πίστιν προς τον Σωτήρα και από θερμήν ευγνωμοσύνην προς αυτόν, που είχεν αναστήσει τον αδελφόν της). Ολο δε το σπίτι εγέμισε από την ευωδίαν του μύρου. ⁴ Λεγει τότε ένας από τους μαθητάς του Ιησού, ο Ιούδας, ο υιός του Σιμωνος ο Ισκαριώτης, ο οποίος μετ' ολίγον έμελε να τον παραδώση στους σταυρωτάς· ⁵ “διατί το μύρον αυτό δεν επωλήθη αντί τριακοσίων δηναρίων, αντί εξήντα περίπου χρυσών λιρών και δεν εδόθη το αντίτιμόν του στους πτωχούς;” ⁶ Είπε αυτό, όχι διότι είχε κανένα ενδιαφέρον δια τους πτωχούς, αλλά διότι ήτο κλέπτης, και είχε το κουτί των εισφορών, και εκρατούσε δια τον ευατόν του τα χρήματα, που έρριπταν εις αυτό. ⁷ Είπε τότε ο Ιησούς· “αφήστε ήσυχην αυτήν την γυναίκα· εφύλαξε το μύρον αυτό σαν να προησθάνετο και το εχρησιμοποίησε δι' εμέ τώρα, τας παραμονάς του ενταφιασμού μου. ⁸ Διότι τους πτωχούς τους έχετε πάντοτε μαζή σας, εμέ όμως δεν με έχετε πάντοτε. Μετ' ολίγον θα παραδοθώ εις χείρας των σταυρωτών μου”. ⁹ Επληροφορήθηκε τότε πολύς λαός από τους Ιουδαίους ότι ο Ιησούς ευρίσκετο εις την Βηθανίαν και ήλθαν εκεί, όχι μόνον δια τον Ιησούν, αλλά δια να ίδουν και τον Λαζαρον, τον οποίον είχεν αναστήσει εκ νεκρών. ¹⁰ Οι αρχιερείς όταν επληροφορήθησαν αυτά, απεφάσισαν να φονεύσουν και τον Λαζαρον, ¹¹ διότι πολλοί από τους Ιουδαίους επήγαν δι' αυτόν εις την Βηθανίαν και όταν τον έβλεπαν ζωντανόν και υγιή, αναστημένον εκ νεκρών, επίστευαν στον Ιησούν. ¹² Την άλλην ημέραν πολύς λαός, που είχε έλθει δια την εορτήν, όταν ήκουσαν ότι ο Ιησούς έρχεται εις τα Ιεροσόλυμα, ¹³ επήραν εις τα χέρια των κλάδους από φοίνικας και εβγήκαν να τον προϋπαντήσουν και εφώναζαν· “δόξα και τιμή εις αυτόν· ευλογημένος και δοξασμένος ας είναι αυτός που έρχεται εκ μέρους του Κυρίου, αυτός που είναι ο ένδοξος και αληθινός βασιλεύς του Ισραήλ. ¹⁴ Ευρήκε δε ο Ιησούς ένα πουλάρι και εκάθισεν επάνω εις αυτό, σύμφωνα με εκείνο που είναι γραμμένο εις τις προφητείες· ¹⁵ Μη φοβάσαι, Ιερουσαλήμ, κόρη της Σιών, ιδού ο βασιλεύς σου έρχεται ταπεινός, γλυκύς, γεμάτος αγάπην δια σε, καθισμένος επάνω εις πουλάρι όνου. ¹⁶ Τι εσήμαιναν τα λόγια και τα γεγονότα αυτά δεν είχαν εννοήσει οι μαθηταί του προηγουμένως, αλλ' όταν ο Ιησούς με την θριαμβευτικήν ανάστασιν του και την ένδοξον ανάληψίν του εδοξάσθη, τότε εθυμήθηκαν, ότι αυτά όλα είχαν γραφή από το Πνεύμα του Θεού δι' αυτόν και εις την εκπλήρωσιν αυτών συνείργησαν αυτοί και ο λαός, χωρίς να το ενοούν. ¹⁷ Κατά τας ώρας της μεγάλης εκείνης υποδοχής ο λαός, που ήτο μαζή του όταν ο Ιησούς εφώναξε τον Λαζαρον από το μνημείον και και τον ανέστησε εκ νεκρών, εμαρτυρούσε και επεβεβαίωνε εις τα άλλα πλήθη το μεγάλο αυτό θαύμα. ¹⁸ Δι' αυτό δε και τα πολλά πλήθη του λαού τον προϋπήντησαν, διότι είχαν πληροφορηθή από αυτόπτας μάρτυρας, ότι αυτός είχε κάμει το μεγάλο τούτο θαύμα. 

ΜΗΝΥΜΑ

 ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ & ΑΛΜΥΡΟΥ κ.κ. ΙΓΝΑΤΙΟΥ 

ΕΠΙ ΤΗ ΕΙΣΟΔΩ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΓΙΑΝ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ 2013

Αδελφοί μου και τέκνα μου εν Κυρίω αγαπημένα,

  Διαπλεύσαντες το πέλαγος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, βρισκόμαστε ήδη επί θύραις της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος, έτοιμοι να εισέλθουμε εις τα Άγια των Αγίων της Ορθοδόξου Εκκλησιαστικής εμπειρίας. Η παρελθούσα περίοδος ήταν το στάδιο της προπαρασκευής και προετοιμασίας, της ανάληψης του υψίστου πνευματικού αγώνα, η διεκπεραίωση του οποίου καθιστά τους αγωνιστές έτοιμους και ικανούς της οράσεως του μεγίστου πνευματικού περιεχομένου της πορείας του Αθώου προς «το εκούσιον Πάθος».

   Στο κατώφλι αυτής της πορείας η Εκκλησία μας μάς καλεί σήμερα, Κυριακή των Βαΐων, να συναντήσουμε τον Χριστό στους δύο τελευταίους σταθμούς της επί γης ζωής Του και να διδαχθούμε από δύο χαρακτηριστικές αντιθέσεις. Ο πρώτος σταθμός είναι η Βηθανία. Στην οικία του αναστημένου Λαζάρου διεκτραγωδείται μία συγκλονιστική σκηνή και αντιπαρατίθενται δύο αντικρουόμενες νοοτροπίες· δύο αντίθετοι κόσμοι. Η Μαρία, αδελφή του Λαζάρου, πλένει τα πόδια του Ιησού με πολύτιμο Μύρο και τα σκουπίζει με τις τρίχες της κεφαλής της. Η απόλυτη ευγνωμοσύνη στο απόγειό Της! Ο Χριστός προσέφερε και πάλι τη ζωή, όχι μόνο στον αδελφό της, αλλά και στην ίδια. Τής πήρε την απόγνωση. Τής αφαίρεσε τη θλίψη. Τής έσβησε την οδύνη. Και εκείνη προσφέρει τα δάκρυα της ευτυχίας της, ανακατεμένα με το μύρο της ευγνωμοσύνης της, στον νικητή του θανάτου και χορηγό της ζωής.

   Στην ίδια σκηνή ο Ιούδας αρνείται να μεταλάβει τη χαρά της ζωής που προσφέρει ο Χριστός. Επικαλείται την δήθεν σπατάλη των χρημάτων για το πολύτιμο μύρο, που είναι περιττό. Απ' αυτό έχει ανάγκη ο Χριστός; Με τόσα χρήματα θα μπορούσαν να τραφούν οι πτωχοί. Το επιχείρημα του Μαθητή ακούγεται λογικό στα ώτα εκείνων που βλέπουν την επιφάνεια και αδυνατούν να εισέλθουν στην ουσία. Άραγε, το κριτήριό του ήταν αυθεντικό; Ήταν καρπός της αγάπης του για τους ανθρώπους ή ήταν κάλπικο και παραπλανητικό, έργο της νοσηρής φιλαργυρίας του; Ο Ευαγγελιστής αμέσως αποκαλύπτει την αλήθεια: ο Ιούδας ήταν κλέφτης και τον ένοιαζαν μόνο τα χρήματα... Πού να φανταστεί ότι η πράξη της Μαρίας ήταν η προτύπωση του ενταφιασμού του Ιησού λίγες ημέρες μετά!

   Ο δεύτερος σταθμός είναι τα Ιεροσόλυμα. Εδώ οι αντιθέσεις είναι ακόμα πιο προκλητικές και εντυπωσιακές. Ο Ιησούς εισέρχεται θριαμβευτικά στην Αγία Πόλη. Ο όχλος στρώνει τους δρόμους με τα ενδύματά του, λαμβάνει τα βαϊα των φοινίκων και ζητωκραυγάζει την είσοδο του Βασιλιά. Ο όχλος είναι εκστασιασμένος γιατί έχει ήδη πληροφορηθεί την ανάσταση του Λαζάρου. Επιτέλους, έφθασε ο λυτρωτής του· εμφανίστηκε ο σωτήρας του, η δυναμική εκείνη προσωπικότητα που θα τον απαλλάξει από την Ρωμαϊκή τυραννία, που θα εκδικηθεί για λογαριασμό του και θα τού ξαναδώσει την κοσμική ελευθερία. Τα «ωσαννά» διαλαλούν την έλευσή του, αλλά φαντάζουν τόσο κούφια, τόσο κενά, γι' αυτό και λίγο μετά θα μεταβληθούν σε μίσος που θα απαιτεί επιτακτικά «άρον, άρον σταύρωσον Αυτόν!» Και όλα αυτά υπό την καθοδήγηση εκείνων που έβλεπαν τον Χριστό ως απειλή για την εξουσία τους, ως κίνδυνο για την αποκάλυψη της υποκρισίας τους. Πόσο χαμηλά, τελικά, μπορεί να πέσει ένας λαός, που αφήνεται λεία στα χέρια, την διαστροφή και τις διαθέσεις των επιτηδείων καιροσκόπων και κερδοσκόπων, διαχρονικά...

   Ο Ιησούς φαίνεται να μη συμμετέχει στο χαλασμό. Είναι μάλλον θλιμμένος και προβληματισμένος. Τα προηγούμενα χρόνια τους δίδαξε ένα άλλο ήθος· τους προσέφερε μιαν άλλη αλήθεια· τους μίλησε για την εκπλήρωση μιας άλλης, ποιοτικότερης προσδοκίας. Ο Χριστός δεν ήρθε στη γη για να εγκαθιδρύσει επίγεια βασιλεία. Δεν ήρθε για να εξουσιάσει τους ανθρώπους με τη βία, ούτε για να εκβιάσει την πίστη ως θαυματοποιός. Δεν ήρθε για να καθίσει σε χρυσοστόλιστους θρόνους, αλλά για να θρονιαστεί στις καρδιές των ανθρώπων. Ήλθε για να αποκαλύψει την άμετρη αγάπη του Θεού και να απευθύνει το προσκλητήριο μιας καινούργιας ζωής, όπου θα κυριαρχεί η ταπείνωση, η αγάπη, η ελευθερία από τα δεσμά της αμαρτίας, η συγχωρητικότητα. Γι' αυτό εισέρχεται στην Αγία Πόλη καθήμενος «επί πώλον όνου», αποκαλύπτοντας εμπράκτως το διαφορετικό πνεύμα που φέρνει στη γη.

   Αυτό το διαφορετικό πνεύμα χαρακτηρίζει και διαπερνά, έκτοτε, το ήθος της Εκκλησίας μας, έστω κι αν ανθρώπινες συμπεριφορές, συχνά, το αμαυρώνουν και το συσκοτίζουν, γιατί ουδέποτε το κατάλαβαν. Αυτό το πνεύμα θα αρχίσει να ξετυλίγεται και πάλι ενώπιόν μας από απόψε το βράδυ και να αποκαλύπτεται μέσα στον λειτουργικό και υμνολογικό πλούτο της Μεγάλης Εβδομάδος, δίδοντας σε όλους μας την ευκαιρία να επαναπροσδιορίσουμε τη θέση μας μέσα στην Εκκλησία και τη σχέση μας με τον Ιησού.

   Σ' αυτήν την πορεία του Πάθους ο Ιησούς απευθύνει σε όλους μας προσκλητήριο προσωπικής συμμετοχής. Μάς θέλει κοντά Του, συνοδοιπόρους στο Θείο Πάθος, όχι γιατί έχει ανάγκη της παρουσίας μας, αλλά για να μάς δώσει και πάλι την ευκαιρία να Τον γνωρίσουμε μέσα από την αγωνία της Σταυρώσεως· εκεί όπου αποκαλύπτεται το μέγεθος της αγάπης Του. Αυτή η γνώση επιτυγχάνεται μόνο μέσα στην Εκκλησία, όπου μπορούμε να φθάσουμε στην κορυφή της πνευματικής ζωής και στη δόξα της Αναστάσεως, ανεβαίνοντας τον δύσβατο δρόμο του Γολγοθά. Έξω από την Εκκλησία η εμπειρία της Μεγάλης Εβδομάδος γίνεται λογοτεχνία, θέατρο και κινηματογράφος, φιλοσοφικός στοχασμός, δημοσιογραφική ενασχόληση, εθιμική επανάληψη. Είναι μόνο λίγες στιγμές που χάνονται στο χρόνο και όχι η πορεία μιας ολόκληρης ζωής.

   Ελάτε, λοιπόν, να Τον ακολουθήσουμε σ' αυτό το δρόμο, που βρίσκεται πάντα κάτω από τη σκιά του Σταυρού και αντικρίζει στο βάθος το λαμπροφόρο φως της Αναστάσεως.

Καλή Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα

Μετά πατρικών ευχών και πολλής αγάπης

Ο Μητροπολίτης

 + Ο Δημητριάδος Ιγνάτιος