ΚΥΡΙΑΚΗ 27 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2013

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 

ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Β' Ϛ´ 16 - Ζ΄1

Κείμενο

¹⁶ τίς δὲ συγκατάθεσις ναῷ Θεοῦ μετὰ εἰδώλων; ὑμεῖς γὰρ ναὸς Θεοῦ ἐστε ζῶντος, καθὼς εἶπεν ὁ Θεὸς ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω, καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός. ¹⁷ διὸ ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε, κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς, ¹⁸ καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας, λέγει Κύριος παντοκράτωρ. 
¹ Ταύτας οὖν ἔχοντες τὰς ἐπαγγελίας, ἀγαπητοί, καθαρίσωμεν ἑαυτοὺς ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ. 

Μετάφραση 

¹⁶ Ποίος δε συμβιβασμός και ποία συνύπαρξις ημπορεί να νοηθή μεταξύ του ναού του Θεού και του ναού των ειδώλων; Διότι σεις-μη το λησμονείτε-είσθε ναός του Θεού του ζώντος, όπως άλλωστε έχει προφητεύσει ο Θεός και εις την Π. Διαθήκην· ότι “θα κατοικήσω μεταξύ αυτών και εντός αυτών και θα περιπατήσω ανάμεσά των και θα είμαι εγώ ο ιδικός των Θεός και θα είναι αυτοί λαός μου. ¹⁷ Δι' αυτό εξέλθετε ανάμεσα από τους απίστους και ξεχωρισθήτε από αυτούς με τον τρόπον της ζωής σας, λέγει ο Κυριος, και μη πιάνετε τίποτε το ακάθαρτον. Και εγώ θα σας δεχθώ με στοργήν εις την βασιλείαν μου. ¹⁸ Και θα είμαι για σας πατέρας και σεις θα είσθε υιοί μου και θυγατέρες μου, λέγει ο Κυριος ο παντοκράτωρ”. 
¹ Εφ' όσον, λοιπόν, αγαπητοί, έχομεν αυτάς τας μαγάλας υποσχέσστου Θεού, ας καθαρίσωμεν τους εαυτούς μας από κάθε μολυσμόν σαρκός και πνεύματος, αγωνιζόμενοι και συνεχώς προχωρούντες μέχρι τέλους στον δρόμον της αγιότητος, με φόβον Θεού. 

(@)(@)(@)(@)(@)(@)(@)

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 

ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΙΕ´ 21 - 28

Κείμενο

²¹ Καὶ ἐξελθὼν ἐκεῖθεν ὁ Ἰησοῦς ἀνεχώρησεν εἰς τὰ μέρη Τύρου καὶ Σιδῶνος. ²² καὶ ἰδοὺ γυνὴ Χαναναία ἀπὸ τῶν ὁρίων ἐκείνων ἐξελθοῦσα ἐκραύγασεν αὐτῷ λέγουσα· Ἐλέησόν με, Κύριε, υἱὲ Δαυῒδ· ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται. ²³ ὁ δὲ οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῇ λόγον. καὶ προσελθόντες οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἠρώτουν αὐτὸν λέγοντες· Ἀπόλυσον αὐτήν, ὅτι κράζει ὄπισθεν ἡμῶν. ²⁴ ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· Οὐκ ἀπεστάλην εἰ μὴ εἰς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα οἴκου Ἰσραήλ. ²⁵ ἡ δὲ ἐλθοῦσα προσεκύνησεν αὐτῷ λέγουσα· Κύριε, βοήθει μοι. ²⁶ ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· Οὐκ ἔστι καλὸν λαβεῖν τὸν ἄρτον τῶν τέκνων καὶ βαλεῖν τοῖς κυναρίοις. ²⁷ ἡ δὲ εἶπε· Ναί, Κύριε, καὶ γὰρ τὰ κυνάρια ἐσθίει ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τῶν κυρίων αὐτῶν. ²⁸ τότε ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῇ· Ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις! γενηθήτω σοι ὡς θέλεις. καὶ ἰάθη ἡ θυγάτηρ αὐτῆς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης. 

Μετάφραση

²¹ Αναχωρήσας δε από εκεί ο Ιησούς επήγε εις τα μέρη Τυρου και Σιδώνος. ²² Και ιδού μία γυναίκα Χαναναία, εβγήκε από τα όρια της περιοχής εκείνης και με μεγάλην κραυγήν του έλεγεν· “ελέησέ με, Κυριε υιέ του Δαυΐδ· η κόρη μου βασανίζεται φρικτά από πονηρόν δαιμόνιον”. ²³ Εκείνος δε δεν της είπε ούτε μίαν λέξιν εις απάντησιν. Προσήλθαν προς αυτόν οι μαθηταί του και τον παρακαλούσαν, λέγοντες· “άκουσε την παράκλησίν της, λυπήσου την, κάμε της αυτό που με τόσον σπαραγμόν σου ζητεί, και άφησέ την να φύγη, διότι μας ακολουθεί από κοντά και κράζει”. ²⁴ Εκείνος απήντησε· “δεν έχω σταλή παρά μόνον για τα χαμένα πρόβατα του Ισραηλιτικού λαού”. ²⁵ Αυτή δε ήλθε τότε εμπρός στον Ιησούν, εγονάτισε με ευλάβειαν και είπε· “Κυριε, βοήθησέ με”. ²⁶ Εκείνος απήντησε και είπε· “δεν είναι καλόν να πάρη κανείς το ψωμί από τα τέκνα του και να το ρίψη εις τα σκυλάκια”. ²⁷ Εκείνη δε είπε· “ναι, Κυριε, σωστό είναι αυτό· αλλά και τα σκυλάκια τρώγουν από τα ψίχουλα, που πέφτουν από το τραπέζι των κυρίων των”. ²⁸ Οταν δε ο Ιησούς ήκουσε αυτούς τους γεμάτους πίστιν και ταπείνωσιν λόγους, είπε· “ω γύναι, μεγάλη είναι η πίστις σου! Ας γίνη προς χάριν σου, όπως ακριβώς θέλεις”. Και εθεραπεύθη η κόρη της από την στιγμήν εκείνην. 

(@)(@)(@)(@)(@)(@)(@)

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

 Από τον Αρχ. Επιφάνειο Οικονόμου

Νεοπαγανισμός: απειλή από το παρελθόν

  Για άλλη μια φορά, αδελφοί μου, ο Απόστολος Παύλος επιχειρεί

να  καταστήσει  σαφές  στους  νέους  Χριστιανούς  και  πρώην

ειδωλολάτρες,  ότι  πρέπει  να  εγκαταλείψουν  τις  συνήθειες  της

ψευδούς  πίστης  των  ειδώλων,  αν  θέλουν  να  είναι  γνήσια  μέλη  της

Εκκλησίας.  Συνιστά  στους  Κορινθίους  να  μην  συνδέονται  με  τους

απίστους. Αναρωτιέται  ποιά  σχέση  μπορεί  να  έχει  η  δικαιοσύνη  του

Χριστού με την ανομία των ειδώλων, το φως με το σκοτάδι, ο Χριστός

με τον Βελίαλ. Τί κοινό μπορεί να έχει ο πιστός με τον άπιστο. Ποιά η

συμφωνία  ανάμεσα  στον  Ναό  του  ζωντανού  Θεού  και  στον  ναό  των

ειδώλων. Η  ξεκάθαρη  αποκήρυξη  της  ειδωλολατρίας  από  τον Παύλο,

μάς  δίδει  την  αφορμή  να  αναφερθούμε  στην  προσπάθεια  αναβίωσης

της ειδωλολατρικής θρησκείας στην πατρίδα μας, τα τελευταία χρόνια,

στα πρόσωπα σύγχρονων νεοπαγανιστών, οι οποίοι ευαγγελίζονται τον

δωδεκαθεϊσμό  ή  πολυθεϊσμό,  κοινώς  ειδωλολατρία,  αποκρύπτοντας

εντέχνως το ποιοί πραγματικά είναι και τί επιδιώκουν.

  Στη σύγχρονη εκδοχή τους οι νεοπαγανιστές αυτοπροβάλλονται

ως  «γνωστή» θρησκεία και ως η μόνη νόμιμη θρησκεία στην Ελλάδα!

Ζητούν  από  τις  αρχές  να  τους  αποδοθούν  αρχαιολογικοί  τόποι  για

λατρευτική  χρήση.  Συχνά  συγκεντρώνονται  σε  διάφορα

αρχαιοελληνικά  μνημεία,  αναβιώνοντας  νεκρές  παγανιστικές  εορτές.

Μερικές  από  τις  ομάδες  αυτές  δεν  αναγνωρίζουν  τους  νόμους  του

κράτους,  τους  θεωρούν  άκυρους,  διότι  τους  έφτιαξαν,  όπως

υποστηρίζουν,  «οι  δολοφόνοι  κατακτητές  Χριστιανοί».  Σε

δημοσιευμένα  κείμενά  τους  εκφράζονται  με  πρωτοφανή  βία  και

εμπάθεια  κατά  των  Χριστιανών  και  υβρίζουν  με  χυδαιότητα  τα  ιερά

και τα όσια της πίστεώς μας. 

  Τί  συνέβη,  όμως,  πραγματικά  και  η  αρχαιοελληνική  θρησκεία

αποτελεί,  πλέον,  μουσειακό  έκθεμα,  προϊόν  φανταστικής

μυθοπλασίας;  Οι  μεγάλοι  σοφοί  της  αρχαιότητας  απέρριψαν

επιδεικτικά  την  αρχαιοελληνική  θρησκεία,  την  οποία  χαρακτήρισαν

απαράδεκτη,  παράλογη  και,  εν  πολλοίς,  επικίνδυνη  για  την

ανθρώπινη  κοινωνία.  Όλα  σχεδόν  τα  μεγάλα  πνεύματα  της

αρχαιότητας άσκησαν δριμεία κριτική και αρνήθηκαν εμφαντικά την

αρχαιολατρία. Ενδεικτικά αναφέρουμε τον Ξενοφάνη τον Κολοφώνιο,

τον Ηράκλειτο, τον Αναξίμανδρο, τον Εμπεδοκλή, τον Παρμενίδη, τονΑναξαγόρα,  τον  Μητρόδωρο,  τον  Πρωταγόρα,  τον  Ηρόδοτο,  τον

Πίνδαρο, τον Πρόδικο, τον Αντισθένη, τον Θέοφραστο, τον Ευριπίδη,

τον  Σωκράτη,  τον  Πλάτωνα  και  τον  Αριστοτέλη.  Ο  τελευταίος,

μάλιστα,  αρνήθηκε  κατηγορηματικά  τις  ανόητες  περί  θεών  πίστεις

των  συγχρόνων  του  και  γι’  αυτό  κατηγορήθηκε  για  αθεϊσμό!!!  «Αλλά

και  ο  Πλάτων  δίνει  τη  χαριστική  βολή  σ’  όλη  την  ειδωλολατρική

θρησκεία στο  τέλος  του διαλόγου  του Αλκιβιάδης Β΄. Βγήκε  έξω από

το  γνωστό  χώρο  της  φιλοσοφίας  και  με  ένα  προφητικό  πνεύμα

συμβουλεύει  τον  Αλκιβιάδη  να  μη  θυσιάσει  στους  ειδωλολατρικούς

Θεούς, αλλά να περιμένει αυτόν που τόν αγαπά και θα τού βγάλει την

αχλύν από τα μάτια, ώστε να ιδεί και να καταλάβει ποιόν Θεό και με

τί λογής θυσίες πρέπει στο εξής να τον λατρεύει. Και τελειώνει με τον

χαρμόσυνο μεσσιανισμό: Δεν θα αργήσει νάρθει…»1 

  Στον  αντίποδα  οι  νεοπαγανιστές  αποδίδουν  τον  μαρασμό  της

αρχαίας θρησκείας στις δήθεν διώξεις που υπέστη από την Εκκλησία

και  την άμεσα  δήθεν  εξαρτημένη από αυτήν αυτοκρατορική  εξουσία.

Λησμονούν, ασφαλώς, τα εκατομμύρια των Χριστιανών Μαρτύρων από

την  μάχαιρα  της  αρχαίας  ειδωλολατρικής  παραφροσύνης,  για  τους

οποίους  σεμνύνεται  και  καυχάται  η  Εκκλησία  του  Χριστού.  Η

αλήθεια, προφανώς, βρίσκεται αλλού, όπως μαρτυρεί ο μέγας ιστορικός

Κων/νος  Παπαρηγόπουλος:  «Εντός  της  σεσαθρωμένης  παλαιάς

κοινωνίας  διεμορφώθη  κοινωνία  ερρωμενεστέρα,  η  Χριστιανική.  Η

πτώση  του  Ελληνισμού,  ως  ειδωλολατρικής  θρησκείας  δεν  ήταν

αποτέλεσμα  των  αυτοκρατορικών  μέτρων. Οι  ναοί  κατέπιπτον  και  η

πίστις εμαραίνετο και εν γένει, το αρχαίον θρήσκευμα εφθείρετο, αλλ’

εφθείρετο ηρέμα, ως  εξ οργανικού θανατηφόρου νοσήματος μάλλον ή

διά πληγών έξωθεν καταφερομένων»2

  Τα όσα παραπάνω καταγράφηκαν, αδελφοί μου, δεν είναι προϊόν

μισαλλοδοξίας  ή  κινδυνολογίας.  Είναι  καρπός  ποιμαντικής  ευθύνης

και ανησυχίας, σε μια εποχή που ο λαός μας βάλλεται πανταχόθεν με

πλείστες  όσες  αρχαιοφανείς  ή  καινοφανείς  θρησκευτικές  εκφράσεις,

που εκβιάζουν τον συναισθηματικό του κόσμο, για να δημιουργήσουν

οπαδούς  επικίνδυνα  φανατικούς.  Η  επίκληση  των  ανθρωπίνων  ή

δημοκρατικών  δικαιωμάτων  οφείλει  να  προβληματίζει  όλους,  καθώς

είναι  γνωστό  ότι  τα  μεγαλύτερα  και  ειδεχθέστερα  εγκλήματα  της

εποχής μας έγιναν στο όνομά τους. Η Εκκλησία αγρυπνά, αλλά και η

Πολιτεία  οφείλει  να  πράττει  το  ίδιο,  καθώς  το  πρόβλημα  δεν  είναι

θρησκευτικής  φύσης  μόνο.  Είναι  κίνδυνος  που  βάλει  κατά  της

κοινωνικής  συνοχής  και  αποσκοπεί  στη  διάλυση  του  κοινωνικού

ιστού,  υλοποιώντας  τα  καταχθόνια  σχέδια  της  «Νέας  Εποχής».  Και αυτή  δεν  είναι  αφηρημένη  έννοια,  αλλά  υπαρκτή  πραγματικότητα,

μάλιστα απόλυτα εχθρική.